Περί "καρέκλας"

Η μόνιμη επωδός, η ακλόνητη μομφή και ταυτόχρονα … επιχείρημα τόσο «στιβαρό», που αρκεί για να «στηριχθεί» πάνω του όλη η επικοινωνιακή στρατηγική, εκείνων που … για δεκαετίες το εφάρμοσαν !

«Γαντζωμένοι στις καρέκλες»

Όχι, το λένε σοβαρά !

Τι κι αν εδώ και σαράντα χρόνια τα πρόσωπά τους είχαν ταυτιστεί με το αξίωμα που έφεραν.

Τι κι αν μόλις άκουγες το όνομά τους, δε χρειαζόταν καν να ρωτήσεις για το «επάγγελμα».

Τι κι αν ο θείος, ο πατέρας, ο αδελφός, ο ξάδελφος, παρέδιδε το αξίωμα στον ανιψιό, στον γιο, την κόρη, τον κουμπάρο

Τι κι αν ονόματα, πρόσωπα και νεποτισμός, έγιναν ένα και το αυτό, σχηματίζοντας ένα απέραντο και φαινομενικά αδιαπέραστο «τοίχος προστασίας», καλυμμένο πίσω από μία ψευδεπίγραφη ταμπέλα πολιτικού σχηματισμού, με το προκάλυμμα μιας ιδεολογίας.

Όχι. Ανύπαρκτα όλα.

Ετούτοι εδώ. Οι σημερινοί. Είναι «γαντζωμένοι στις καρέκλες» !

Επειδή κατάφεραν κι έσπασαν το «τείχος». Επειδή θίγουν ονόματα, πρόσωπα και οικογένειες. Επειδή «ξηλώνουν» τον «σιδερένιο πλεκτό θώρακα» προστασίας της διαπλοκής, που μάστιζε και μαστίζει -ακόμη- την χώρα. Από τα πρόσωπα, τα ονόματα και τις οικογένειες.

Ναι. Αυτοί. Οι σημερινοί. Οι «γαντζωμένοι στις καρέκλες»

Κι είναι πραγματικά τρομακτικό, το πόσο ο ιδεολογικός (λέμε τώρα) οπαδισμός παρασέρνει τους  ανθρώπους, μετατρέποντάς τους σε τυφλούς και άκριτους υποστηρικτές μιας κατάστασης, μιας νοοτροπίας, που -αποδεδειγμένα- οδήγησε μιαν ολόκληρη χώρα και τους πολίτες της, σε μία χωρίς προηγούμενο οικονομική και ανθρωπιστική κρίση. Από τα ίδια ονόματα, πρόσωπα και οικογένειες.

Αλλά είναι αυτοί. Οι σημερινοί, που «γαντζωθήκαν στις καρέκλες» !

Ας είναι.

Άλλωστε, οι καλύτερες «απαντήσεις», δίνονται με έργα, κι όχι με λόγια του αέρα.

Αν κι εκεί, στον «αέρα», ειδικά της περιοχής μας, σχετικά σύντομα, θα έχουμε ευχάριστα νέα.