Κυριακή 31 Μαΐου 2015

Για τον Φώτη …

Γνωριστήκαμε για πρώτη φορά, έτσι τά ‘φερε η τύχη, τις πρώτες μέρες του Μάρτη το 2012. Κάποιοι λίγοι, πιο τυχεροί από εμένα, τον γνώριζαν αρκετά χρόνια πριν.

Ψηλός, δυο μέτρα, ευθυτενής, με μια περίεργη και συνάμα αξιοπρόσεκτη σιγουριά στο βάδισμά του, σε κοίταζε κατευθείαν στα μάτια με το χέρι προτεταμένο, έτοιμο για ένα χαιρετισμό θερμό, βαθύ, σαν το χαμόγελο που έβλεπες στο πρόσωπό του.

Ο Φώτης.

Τότε, στις αρχές του 2012, μια χούφτα άνθρωποι που μας ένωσε ένα κάλεσμα, μια «φωνή» που «ζούσε» μέσα μας και βρήκε τον αέρα που χρειαζόταν ν’ ακουστεί, μέσ’ από ένα νέο πολιτικό φορέα που εκείνες τις μέρες προσπαθούσε να βρει τα πατήματά του.

Ο Φώτης κι εμείς, ο ΦΩΤΗΣ κι εμείς, βήμα-βήμα, στήναμε την πρώτη -και εντελώς άτυπη- Συντονιστική της Καβάλας.

Μα πάν’ απ’ όλα, χωρίς να το γνωρίζουμε, βάζαμε τα θεμέλια μιας ισχυρής φιλίας.
 Όχι …, δεν είναι αρκετό, δεν ήμασταν ΑΠΛΑ φίλοι …
Μαζί κοιτάζαμε, μαζί αναπνέαμε, μαζί μιλούσαμε, οσφραινόμασταν, ακουμπούσαμε κι ακούγαμε τον κόσμο. Μοιραζόμασταν τα κομμάτια μιας κοινής ψυχής.

Μας άκουγε όλους, όλους … κι υπερασπιζόταν με πάθος τη γνώμη του. Μ’ εκείνο το απαράμιλλα υψηλό αίσθημα δικαίου, που τόσο σπάνια συναντά πλέον κανείς. Χαμήλωνε το κεφάλι κι έπνιγε πολλές φορές την απογοήτευσή του, όταν αισθανόταν πως κάναμε λάθη, όταν καταλάβαινε πως δεν μπορούσε να λύσει άμεσα κάποιο ζήτημα.

Μαλώναμε και μονοιάζαμε συχνά. Πώς αλλιώς μπορείς να επιβεβαιώσεις το αμέριστο ενδιαφέρον και σεβασμό σου για τον άλλον, αν δε διαφωνήσεις μαζί του ;
Σα ν’ ακούω ακόμη εκείνο το «παχύ» του “Ρ”. «Ρρε συ Γιώργο, θα με τρελάνεις ;!», «Όχι ρε Φώτη, αλλά …», συνηθισμένες εκφράσεις στην κουβέντα, για να καταλήξουμε σχεδόν πάντα σ’ ένα κοινό συμπέρασμα. Ταυτίζαμε τις απόψεις μας, καταφέρναμε να βρούμε αυτό που μας ενώνει, ακόμη κι όταν κάτι τέτοιο έμοιαζε περίπου αδύνατο.

Τον τελευταίο καιρό, με την ιδιότητα του Περιφερειάρχη Οργανωτικού του κινήματος, «όργωνε» και τους πέντε Νομούς της Περιφέρειας. Ανήσυχος και πάντα σε κίνηση. Σ’ αυτόν οφείλεται κατά ένα μεγάλο μέρος (εάν όχι ολοκληρωτικά) η δημιουργία του συνδυασμού «Μακεδονία-Θράκη-Ελλάδα μας» με επικεφαλής τον Τ. Κουίκ.

Δεν έμενε και πολύ καιρός για συζητήσεις. Πάντα όμως η «παρουσία» του ήταν αισθητή. Σε κάθε σκέψη, κάθε απόφαση που έπρεπε να πάρουμε. «Ο Φώτης τι λέει ;», μόνιμο σχεδόν το ερώτημα. Και δεν ήταν λίγες οι φορές που, με μία απίστευτη ευρύτητα πνεύματος, έβρισκε κάτι που είχαμε παραλείψει να σκεφτούμε.

Μοναδική μου ελπίδα σήμερα, να γνώριζε το πόσο τον εκτιμούσα. Το πόσο βαθιά έχει επηρεάσει τη ζωή μου.

Φίλε, αδερφέ, δάσκαλε των πρώτων μου βημάτων στο δημόσιο βίο, το πρόσωπό σου θα βρίσκεται πάντα χαραγμένο στα πιο καλά φυλαγμένα «δωμάτια» του μυαλού μου.

Αέναη μέσα μου η μνήμη σου Φώτη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σχόλια, σκέψεις, απόψεις και άρθρα, πολιτικού, και όχι μόνο, περιεχομένου. Παρακαλώ θερμά, σε περίπτωση σχολίων να αποφεύγετε τη χρήση βωμολοχιών ή άλλων προσβλητικών παρατηρήσεων