Παρασκευή 4 Ιουλίου 2014

Πώς γίναμε έτσι ;!

Γυρίζω πίσω, μερικές δεκαετίες, όχι πολύ. Κάπου εκεί, στα μέσα του ’70. Πιτσιρικάς, χωρίς να νιώθω τι πραγματικά συμβαίνει γύρω μου. Πώς θα μπορούσα άλλωστε ! Και για ποιο λόγο !

Θυμάμαι όμως …

Θυμάμαι τον κόσμο, τις γιορτές, τις βόλτες κι ένα αίσθημα κούρασης που ερχόταν το βράδυ να βαρύνει τα βλέφαρα, με το κεφάλι ακουμπημένο στα γόνατα του πατέρα.

Δεν ήταν (και δεν είναι) ξέγνοιαστοι οι γονείς μου. Όπως και όλων των φίλων ή των γνωστών μου. Ξυπνούσαν πρωί, πολύ πρωί, κι αρχίναγε το καθημερινό, ρουτινιάρικο πρόγραμμα. Στη βιοτεχνία ενδυμάτων … μέχρι αργά το απόγευμα. Εκεί, και πάλι εκεί.
Εκεί μεγάλωσα. Μέσα στη δουλειά των γονιών μου. Εκεί διάβαζα, εκεί έτρωγα, εκεί ντυνόμουν. Και δεν υπήρχε τίποτε παράξενο σ’ αυτό. Αυτή ήταν η ζωή μας. Και τα χρήματα λίγα, όσα έπρεπε για να μπορεί μια οικογένεια των τεσσάρων (υπάρχει και ο μικρότερος αδελφός) να μην της λείπει τίποτε και να περισσεύει κάτι για την «άκρη».
Κι όσο περνούσαν τα χρόνια, κάτι έλειπε. Θες η γνώση που έρχεται μεγαλώνοντας, οι ευθύνες που σταδιακά αναλαμβάνεις, ότι κι αν ήταν, κάτι έλειπε. Όχι από εμένα. Από παντού !

Κι έπρεπε να περάσουν χρόνια για να το ανακαλύψω.

Ένα ζεστό μεσημέρι του Μάρτη του ‘12. Ρώτησα τον πατέρα μου με μια δόση χιούμορ «τι ψηφίζουμε φέτος ;». Η απάντηση ήρθε σαν κεραυνός «φέτος, κανέναν …» και ο χαρακτηρισμός παραλείπεται για … ευνόητους λόγους.
Του έλειπε το χαμόγελο ! Ναι, του έλειπε το χαμόγελο και τη θέση του είχε πάρει μιαν αλλόκοτη έκφραση που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι την είχε χρόνια τώρα.
 «Γιατί ;» ρώτησα σαστισμένος προσπαθώντας να μην καταλάβει πως μόλις είχε καθορίσει, με τρεις του λέξεις, την υπόλοιπη ίσως, στάση ζωής του παιδιού του.
«Γιατί, αυτοί που εμπιστευόμουν, χρόνια τώρα, και αποφάσιζαν για μένα, δεν ήταν τελικά άξιοι ούτε για να μου δέσουν τα κορδόνια !»

Κάπως έτσι αλλάζει η ζωή των ανθρώπων.

Σε μια στιγμή, με μια απόφαση που ξέρεις ότι δεν μπορεί να είναι λάθος. Ίσως από κάποιο αρχέγονο ένστικτο που δίνει μορφή στις επιθυμίες, που δίνει σκοπό και βάζει στόχους.
Όχι, δεν θα γινόμουν πολιτικός. Άλλωστε οι ίντριγκες, οι μηχανορραφίες, τα μυστικά και οι περίεργες συμφωνίες, δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου. Εξάλλου, η πολιτική δε θα έπρεπε καν να είναι επάγγελμα !
Αγωνιστής. Ναι, αυτό θα προσπαθήσω να γίνω.

Μήπως και καταφέρω, κάποια στιγμή, να φέρω πίσω το χαμόγελο στα χείλη του πατέρα μου. Στα χείλη όλων των πατεράδων, όλων των γονιών του κόσμου.