Ακόμη ζω, ακόμη ελπίζω ... "στο περίπου"

Μέσα σε μια κοινωνία που μέρα τη μέρα βυθίζεται όλο και περισσότερο μέσα στην ίδια της την ιδεολογική ανυπαρξία. Μέσα σε ένα κράτος «στο περίπου», όπου όλοι έχουμε μάθει να λειτουργούμε αναλόγως.

Ζω την κάθε μου μέρα με την προσμονή απλά της επόμενης, ευχόμενος «υγεία πάνω απ’ όλα».

Συναντώ φίλους και γνωστούς με τις ίδιες απορίες και θυμό με τον δικό μου, αλλά τα συζητούν πίνοντας fredo cappuccino, κολλημένοι δίπλα σε άλλους, με τις ίδιες απορίες και θυμό …και τον ίδιο καφέ.

Αντιδρώ, μιλάω, φωνάζω, προειδοποιώ, επιχειρηματολογώ, αλλά πάντα επικρατεί το «περίπου».

Μετράω χιλιόμετρα σε πορείες δίπλα σε ανθρώπους που δεν έχω συναντήσει ποτέ άλλοτε στη ζωή μου και φωνάζω μαζί τους. Όπως σε κάθε πορεία, σε κάθε διαδήλωση, σε κάθε συγκέντρωση σε πλατείες και δρόμους

Και την επόμενη … πάλι δίπλα σε αγνώστους, διαφορετικούς από την προηγούμενη φορά, από την προηγούμενη μέρα, την προηγούμενη εβδομάδα.

Δεν το καταλαβαίνω, αλλά επικρατεί πάντα το «περίπου»

Κι ακόμη ζω, ακόμη ελπίζω.

Ίσως  την άλλη φορά να είναι όλοι εδώ. Ίσως να καταλάβουν πως ο δρόμος και η πλατεία είναι κοινή πορεία, κοινή κατεύθυνση, κοινός σκοπός για όλους.

Το «Δόγμα του Σοκ» εφαρμόζεται απαρέγκλιτα

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

          Το «Δόγμα του Σοκ» εφαρμόζεται απαρέγκλιτα

                 σε κάθε μορφή της Δημόσιας ζωής, τόσο πολιτικής όσο και επιχειρηματικής

Με ενέργειες του στυλ «αποφασίζουμε και διατάσσουμε» :

Α) η υπό ξεπούλημα ΔΕΠΑ, μετά το φιάσκο της «αξιοποίησής» της από το ΤΑΙΠΕΔ, αλλά και την κυβερνητική ανακοίνωση της, χωρίς κανένα όφελος για τη χώρα, διέλευσης του αγωγού TAP από την Β. Ελλάδα, μας «ενημέρωσε» ότι αποφάσισε να μετατρέψει τη θαλάσσια περιοχή του κόλπου της Καβάλας, ένα μόλις μίλι από τις ακτές του, σε κατ’ επίφαση  «ενεργειακό κόμβο», όπου καράβια με υγροποιημένο φυσικό αέριο (LNG) θα μπαινοβγαίνουν καθημερινά, βιάζοντας ουσιαστικά την αισθητική μας και κυρίως τον εδώ και δεκαετίες τουριστικό αναπτυξιακό προσανατολισμό του Νομού μας

ενώ παράλληλα

Β) η απίστευτης προχειρότητας και θράσους πολιτική λογική της κυβέρνησης, δια του προσφάτως διορισθέντα υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης κ. Μητσοτάκη, αποφάσισε εν μία νυκτί να προσφέρει ως εκατόμβη θυμάτων στην τρόικα, τους εργαζόμενους στην Δημοτική Αστυνομία κάθε ΟΤΑ, υπό το πρόσχημα της ικανοποίησης των υπεσχημένων για «κινητικότητα», «διαθεσιμότητα», «εφεδρεία» ή όποιου άλλου ευφυολογήματος εφεύρουν τα, στερούμενα κοινής λογικής, μυαλά του κυβερνητικού επιτελείου.

Επιτέλους κύριοι. Καταλάβετε ότι εθνική πολιτική δεν ασκείτε με νεύματα και άλλους χαριεντισμούς στα ευρωπαϊκά συμβούλια, ούτε με εξευτελιστικές οσφυοκαμψίες στους  παγκόσμιους εντολείς σας.

Το μόνο έργο που μπορείτε να προσφέρετε, είναι η όσο το δυνατό συντομότερη παραίτησή σας, πριν ολοκληρωθεί στο μέγιστο βαθμό η καταστροφική πολιτική που οδηγεί τη χώρα, με μαθηματική ακρίβεια, πολλές δεκαετίες πίσω.

Σενάρια … συνωμοσίας (;)

Όλα ξεκίνησαν μ’ εκείνο το ακατάβλητο «γιατί ;», «γιατί τώρα ;».

Γιατί επέλεξαν να «ρίξουν μαύρο» στις οθόνες και να κλείσουν ΤΩΡΑ την ΕΡΤ ; Γιατί επέλεξε να φύγει ΤΩΡΑ, η ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση ; Γιατί προέκυψε ΤΩΡΑ ο ανασχηματισμός, ενώ μέχρι την τελευταία στιγμή η απόφαση του πρωθυπουργού ήταν να γίνει «κάποια στιγμή μετά το συνέδριο της ΝΔ» ; Γιατί επέλεξε ΤΩΡΑ ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ να ασχοληθούν πιο ενεργά τα στελέχη του κόμματος με την κυβέρνηση ; Γιατί επελέγησαν συγκεκριμένα πρόσωπα για κάποια υπουργεία και συγκεκριμένα αξιώματα για κάποιους άλλους ;

Μήπως το κλείσιμο της ΕΡΤ, όσο παράλογο κι αν ακουστεί, υιοθετεί την «τεχνική της οδοντογλυφίδας», γνωστή σε κάθε νοικοκυρά, αλλά και σε κάποιους … πωλητές ;

Η τεχνική αυτή αφορά τον τρόπο με τον οποίο κάποιος δοκιμάζει εάν μία κατάσταση είναι έτοιμη, ώστε να προχωρήσει στο αμέσως επόμενο βήμα. Σκοπός, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ήταν να ελεγχθεί εάν το κοινό, ο λαός, ήταν ακόμη σε θέση να αντιδράσει μαζικά, αλλά ελεγχόμενα, σε μία ανορθόδοξη κατάσταση που παρουσιαζόταν ξαφνικά. Το πείραμα πέτυχε. Χιλιάδες κόσμου μαζεύτηκαν από τις πρώτες ώρες έξω από το ραδιομέγαρο της Αγ. Παρασκευής στην Αθήνα, όπως επίσης και σε κάθε εκδήλωση διαμαρτυρίας που διοργανώθηκε σε πόλεις της χώρας.

Γιατί όμως έπρεπε να πραγματοποιηθεί αυτό το πείραμα ;

Η απάντηση έρχεται λίγες ημέρες μετά.

Στις αλλεπάλληλες συναντήσεις τους μέσα σε λίγες ημέρες, οι τρεις αρχηγοί των κομμάτων που απαρτίζουν την κυβέρνηση, προσπαθούν να περάσουν το μήνυμα ότι συζητούν και επεξεργάζονται λύσεις, ώστε να δοθεί ένα τέλος στο πρόβλημα. Αν το καλοσκεφτεί όμως κανείς, μήπως (και με την βοήθεια των ΜΜΕ) δόθηκε υπερβολική σημασία και προσοχή στο εν λόγω ζήτημα ; Δεν υπήρξαν στον ένα χρόνο της συγκυβέρνησης άλλα ζητήματα, πιο σοβαρά ίσως από αυτό, που θα δικαιολογούσαν επίσης μία ανάλογη σειρά συναντήσεων των προέδρων και τέτοια υπερπροβολή (και την, κατά συνέπεια, αντίδραση του κόσμου) ; Είμαι σίγουρος ότι ο καθένας μπορεί να σκεφθεί τουλάχιστον ένα.

Πού καταλήγουν αυτές οι συναντήσεις ; Στην «ηρωική» έξοδο της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση και (κατ’ εμέ) στα πολύ σοβαρά προβλήματα συνοχής που θα αντιμετωπίσει το κόμμα, ως αποτέλεσμα αυτής της απόφασης.

Γιατί έπρεπε όμως να φύγει η ΔΗΜΑΡ από τη συγκυβέρνηση, με μία καλά αιτιολογημένη δικαιολογία  ; Μα για τον απλό λόγο της πιο ενεργού συμμετοχής του ΠΑΣΟΚ σε αυτήν. Και γιατί έπρεπε να ασχοληθεί τώρα το ΠΑΣΟΚ πιο ενεργά ; Για να δώσει την ευκαιρία στον πρόεδρό του να εκθέσει κάποια από τα στελέχη του, προερχόμενα κυρίως από το παλιό ΠΑΣΟΚ.

Παράλληλα, δίνεται επίσης η ευκαιρία στον Α. Σαμαρά, να ρίξει στην αρένα των υπουργικών θώκων, ονόματα που ξέρει ότι θα δημιουργήσουν προβλήματα στην επίτευξη του τελικού στόχου.

Ενός στόχου που είναι προγραμματισμένο να κάνει αμυδρά την εμφάνισή του, τις αμέσως επόμενες ημέρες, στο συνέδριο της ΝΔ, εν ίδει … συνθήματος, και να επιβεβαιωθεί με την … «τυχαία» αναφορά του Μ. Βορίδη, από το βήμα του συνεδρίου, πως  «για την καταστροφή του τόπου ευθύνονται οι επιλογές του ΠΑΣΟΚ, του Ανδρέα Παπανδρέου», μία δήλωση που (φυσικά) έσπευσε να υποστηρίξει ο ομογάλακτος και πρόσφατα υπουργοποιηθείς Α. Γεωργιάδης, και γίνεται σε εντελώς άκαιρο πολιτικό χρόνο. Μόλις πριν λίγες ημέρες έχει αποφασισθεί η συγκυβέρνηση !!

Συμπέρασμα ;

Ο στόχος, ή καλύτερα οι στόχοι, τόσο του Α. Σαμαρά, όσο και του Ε. Βενιζέλου, είναι δύο.

Γνωρίζουν πάρα πολύ καλά ότι το σημερινό σχήμα της κυβέρνησης, είναι απόλυτα θνησιγενές. Και αυτός ακριβώς είναι ο ρόλος αυτού του σχήματος.

Καθώς οι πιέσεις της τρόϊκα θα εντείνονται για την λήψη μέτρων που θα ικανοποιούν άμεσα τα υπεσχημένα (απολύσεις υπαλλήλων, μειώσεις μισθών και συντάξεων, αναμόρφωση και ιδιωτικοποίηση της Υγείας, άρση της απαγόρευσης πλειστηριασμού της πρώτης κατοικίας κλπ), θα πρέπει να βρεθεί μία κατάλληλη αιτία ώστε ο κόσμος να βγει και πάλι στους δρόμους, κάτι ανάλογο δηλαδή με το επιτυχημένο πείραμα της απόφασης για το κλείσιμο της ΕΡΤ.

Θα δοθεί έτσι η ευκαιρία στη σημερινή κυβέρνηση να προκαλέσει εκλογές, στο χρόνο που έχει ήδη επιλεγεί . Εκλογές που θα λειτουργήσουν ως «έξοδος διαφυγής» για τους σημερινούς προέδρους και τα πιστά τους στελέχη, από την διαχείριση τόσο του προβλήματος που θα αποτελέσει την αφορμή για τις εκλογές (που πολύ φοβάμαι ότι θα αφορά Εθνικό ζήτημα), όσο και της οριστικής επιλογής για την κατεύθυνση που θα πρέπει να ακολουθήσει η επόμενη κυβέρνηση για την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση.

Εκλογές στις οποίες τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ, θα συμμετέχουν με τη σημερινή τους σύνθεση, πέραν κάποιων «απωλειών» που είναι πιθανό να υπάρξουν μέχρι τότε, κυρίως από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ. Εκλογές που θα αποτελέσουν τόσο την Συνταγματική «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» για τις εγκληματικές επιλογές των κυβερνήσεων που μας έφεραν στα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις που εκχωρούν την εθνική μας κυριαρχία, όσο και την αφορμή για την πραγματική έναρξη του διαλόγου για τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα, που θα συνενώσει τη ΝΔ με το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ, και φυσικά θα έχει ως αποτέλεσμα τη διαγραφή των χρεών τους προς τις τράπεζες που τόσο ευεργέτησαν.

Έτσι, η «καυτή πατάτα» της λήψης των οριστικών αποφάσεων που θα καθορίσουν τη μετέπειτα πορεία της χώρας στο ευρωπαϊκό (και παγκόσμιο) γίγνεσθαι, θα περάσει σε … άλλα χέρια.

Η σημερινή «Ιταλοποίηση» του πολιτικού χάρτη της χώρας θα έχει ολοκληρωθεί, νέοι πολιτικοί φορείς θα κάνουν την εμφάνισή τους ως αποτέλεσμα προσχωρήσεων και συγχωνεύσεων και η Ελλάς δεινοπαθούσα θα μπει σ’ έναν δρόμο χωρίς επιστροφή, που θα την οδηγήσει ακόμη περισσότερα χρόνια πίσω.

Μόνη διέξοδος, η μαζική αντίδραση και η ειρηνική ανατροπή της σημερινής κατάστασης. Το αναπόφευκτο να προκληθεί πριν το ήδη προγραμματισμένο. Η δημιουργία Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης που θα αποδώσει «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι» και θα βάλει της βάσεις για μια Εθνική πολιτική αποτίναξης του οικονομικού ζυγού που έχει επιβληθεί στη χώρα, των όποιων εκφραστών του, εγχώριων και μη, και της παραδειγματικής, νόμιμης τιμωρίας των διαχρονικών υπαιτίων του.