ΕΧΕΤΕ ΣΥΜΦΩΝΗΣΕΙ ΣΕ ΟΛΑ ΚΥΡΙΟΙ !

Παρακολουθώ με πραγματική έκπληξη εδώ και ημέρες, την όψιμη προσπάθεια των δύο εκ των τριών κυβερνητικών εταίρων (ΠΑΣΟΚ & ΔΗΜΑΡ), να μας πείσουν για τις αντιρρήσεις τους, όσον αφορά τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για τα εργασιακά θέματα.

Μία προσπάθεια που αγγίζει τα όρια ενός θεάτρου του παραλόγου.

Και εξηγούμαι.

Για όσους και όσες δε γνωρίζουν την ύπαρξη του ΦΕΚ 38 Α της 28ης Φεβρουαρίου 2012, παραθέτω τα κατωτέρω :

Άρθρο 1 παρ. 1

"Από 14−2−2012 και μέχρι την ολοκλήρωση του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής, τα κατώτατα διαμορφωμένα όρια μισθών και ημερομισθίων της από 15−7−2010 ισχύουσας Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, όπως αυτά προβλέπονταν και ίσχυαν κατά την 1−1−2012, μειώνονται κατά 22%."

Με βάση αυτό το άρθρο λοιπόν, καθορίσθηκε ο κατώτατος μισθός στα 586€ μεικτά, για πλήρη απασχόληση 8ώρου 5 ημερών, και μέχρι το τέλος των μνημονίων.

Στη δε παρ. 3, διαβάζουμε :

 : 

"Η άμεση προσαρμογή στα νέα μειωμένα κατώτατα όρια μισθών και ημερομισθίων, όπως καθορίζονται στις προηγούμενες παραγράφους, δεν προϋποθέτει τη σύμφωνη γνώμη των εργαζομένων."

Για ποια Συλλογική Σύμβαση Εργασίας μιλάμε τότε ;!

Και τα πράγματα γίνονται πιο ξεκάθαρα όσο συνεχίζουμε την ανάγνωση

Στο άρθρο 2 προβλέπεται :

1. Οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας συνάπτονται εφεξής για ορισμένο χρόνο ισχύος, η διάρκεια του οποίου δεν μπορεί να είναι μικρότερη από ένα (1) έτος και δεν μπορεί να υπερβαίνει τα τρία (3) έτη.
2. Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας που βρίσκονται σε ισχύ, ήδη 24 μήνες μέχρι την 14−2−2012 ή και περισσότερο, λήγουν στις 14−2−2013.

Από τις 14 Φεβρουαρίου 2012 λοιπόν, όσοι εργάζονταν στον ίδιο εργοδότη για περισσότερο από 2 χρόνια, η σύμβασή τους, νομικά, ισχύει για έναν ακόμη χρόνο !

Ο Νόμος όμως προβλέπει ... για όλους. Στην παρ.3 του ίδιου άρθρου διαβάζουμε :

3. Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας που την 14−2−2012 βρίσκονταν σε ισχύ για χρονικό διάστημα μικρότερο των 24 μηνών, λήγουν με τη συμπλήρωση τριών (3) ετών από την ημερομηνία έναρξης ισχύος τους, εκτός και αν καταγγελθούν νωρίτερα κατά τα οριζόμενα στο άρθρο 12 του ν. 1876/1990 (Α΄ 27).

Τι προβλέπει το άρθρο 12 του Ν. 1876 του 1990 ;( ΦΕΚ Α 27)

1.Συλλογική σύμβαση εργασίας αόριστης διάρκειας, μπορεί να καταγγελθεί ύστερα από την παρέλευση ενός έτους από την έναρξη της ισχύος της
2.Συλλογική σύμβαση εργασίας μπορεί να καταγγελθεί πριν από την πάροδο ενός έτους ή πριν από τη λήξη της, αν έχουν μεταβληθεί σημαντικά οι συνθήκες που υπήρχαν κατά την υπογραφή της

Με δυο λόγια δηλαδή, ακόμη και εάν κάποιος εργαζόμενος είχε προσληφθεί από κάποιον εργοδότη τον Ιανουάριο (πχ) του 2012, με βάση τα παραπάνω, μπορούσε να καταγγελθεί η σύμβαση εργασίας του μόλις ενάμιση μήνα μετά. Ποιος άλλωστε θα διαφωνούσε με το επιχείρημα ότι "οι συνθήκες που υπήρχαν κατά την πρόσληψη, είχαν αλλάξει σημαντικά" ;!

Στη δε παρ. 4 του ΦΕΚ 38 Α της 28ης Φεβρουαρίου 2012, καταρρίπτεται πλέον κάθε επιχείρημα περί ... διαπραγμάτευσης, αντιρρήσεων ή ότι άλλο :

4. Οι κανονιστικοί όροι Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας που θα λήξει ή θα καταγγελθεί, εξακολουθούν να ισχύουν επί ένα τρίμηνο από τη λήξη ή την καταγγελία τους. Κανονιστικοί όροι Συλλογικής Σύμβασης που έχει ήδη λήξει ή καταγγελθεί ισχύουν για ένα τρίμηνο από την ισχύ του ν. 4046/2012. Με την πάροδο του τριμήνου και εφόσον εν τω μεταξύ δεν έχει συναφθεί νέα Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, εξακολουθούν να ισχύουν από τους κανονιστικούς αυτούς όρους αποκλειστικώς οι όροι εκείνοι που αφορούν α) τον βασικό μισθό ή το βασικό ημερομίσθιο και β) τα επιδόματα ωρίμανσης, τέκνων, σπουδών και επικινδύνου εργασίας, εφόσον τα επιδόματα αυτά προβλέπονταν στις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας που έληξαν ή καταγγέλθηκαν, ενώ παύει αμέσως να ισχύει κάθε άλλο προβλεπόμενο σε αυτές επίδομα. Η προσαρμογή των συμβάσεων στις διατάξεις του προηγούμενου εδαφίου γίνεται χωρίς να απαιτείται
προηγούμενη σύμφωνη γνώμη των εργαζομένων...."

Με απλά λόγια, τα μόνα που εγγυάται η κυβέρνηση είναι α) ο βασικός μισθός των 586€ και β) τα επιδόματα ωρίμανσης, τέκνων, σπουδών και επικίνδυνης εργασίας, ενώ ΠΑΥΕΙ ΑΜΕΣΩΣ να ισχύει κάθε άλλο προβλεπόμενο επίδομα.

Βλέπετε πουθενά να γίνεται μνεία για το επίδομα γάμου για το οποίο ... μάχεται η Δημοκρατική Αριστερά ; Έχει καταργηθεί από τον Φεβρουάριο !

Και, προς Θεού, μην αυταπατάστε διαβάζοντας ότι διατηρείτε το επίδομα ωρίμανσης, ελπίζοντας ότι οι γνωστές 3ετίες έχουν διασωθεί. Λίγο πιο κάτω, στο άρθρο 4, το "τοπίο" είναι ξεκάθαρο :

 Από 14−2−2012 και μέχρι το ποσοστό της ανεργίας να διαμορφωθεί σε ποσοστό κάτω του 10%, αναστέλλεται η ισχύς διατάξεων νόμων, κανονιστικών πράξεων, Συλλογικών Συμβάσεων ή Διαιτητικών Αποφάσεων, οι οποίες προβλέπουν αυξήσεις μισθών ή ημερομισθίων, περιλαμβανομένων και εκείνων περί υπηρεσιακών ωριμάνσεων, με μόνη προϋπόθεση την πάροδο συγκεκριμένου χρόνου εργασίας, όπως ενδεικτικά το επίδομα πολυετίας, το επίδομα χρόνου εργασίας, το επίδομα τριετίας και το επίδομα πενταετίας. Για την εφαρμογή του προηγούμενου εδαφίου λαμβάνεται υπόψη ο μέσος όρος του εθνικού ποσοστού ανεργίας των τελευταίων τεσσάρων τριμήνων, όπως αυτός αποτυπώνεται στην Έρευνα Εργατικού Δυναμικού της ΕΛ.ΣΤΑΤ.

Εάν λοιπόν δεν το καταλάβατε ακόμη, μέχρι η ανεργία στη χώρα μας να φτάσει στο 10%, και προσέξτε, ετήσιο ποσοστό ανεργίας, όχι απλά ενός μήνα ή τριμήνου, ξεχάστε ΚΑΙ τις τριετίες, πενταετίες ή ότι άλλο.

Μπορεί φαντάζομαι ο καθένας να υπολογίσει, με τους σημερινούς αρνητικούς ρυθμούς ανάπτυξης, την ύφεση στο 6 με 7% και την ανεργία να καλπάζει, πότε το ποσοστό της (ετήσια) θα φτάσει σε ποσοστό κάτω του 10% !!
Εάν συνεχίσουμε με τα ίδια υφεσιακά μέτρα φτωχοποίησης της ελληνικής κοινωνίας, της απαξίωσης αλλά και ποινικοποίησης της επιχειρηματικότητας και της άκρατης φορολόγησης των πάντων, η ανεργία στην Ελλάδα θα συνεχίσει να αυξάνεται και όχι να μειώνεται.
Άλλωστε, ακόμη και εάν μετά από 20 χρόνια καταφέρουμε ως χώρα να φτάσουμε το ποσοστό της ανεργίας κάτω από 10%, μέχρι τότε ο βασικός μηνιαίος μισθός θα είναι στα 586€ (εάν δεν μειωθεί κι άλλο) χωρίς τη δυνατότητα καμίας αύξησης, όσα χρόνια προϋπηρεσίας και εάν έχει κάποιος, όσα χρόνια και αν δουλεύει στον ίδιο εργοδότη.

Ας σταματήσει λοιπόν αυτός ο τραγέλαφος των αντιρρήσεων και του κάλπικου αντάρτικου των κυβερνητικών εταίρων, διότι έχουν πλέον καταντήσει να εμφανίζονται ως κωμικά σκετσάκια σε μια παράσταση που οι θεατές της αγωνιούν πεθαίνοντας, γιατί δεν βρίσκουν τα φάρμακά τους, το γιατρό ή το χειρουργό τους ή ακόμη και ένα πιάτο φαγητό, ρημάζοντας την όποια αξιοπρέπειά τους, ψαχουλεύοντας στους κάδους σκουπιδιών

Έχετε συμφωνήσει σε όλα κύριοι και απλά κερδίζετε χρόνο μέχρι το τέλος Νοεμβρίου όπου, ελπίζετε, να διασωθείτε με την ΔΙΚΗ σας και όχι δική μας, δόση των (χ) δισεκατομμυρίων, που θα σταλεί απευθείας στον Νεοαποικιακό Κεντρικό Ειδικό Λογαριασμό Διαχείρισης του Χρέους της χώρας, αφού βέβαια αφαιρεθούν όσα αναλογούν στις τράπεζες τις οποίες ανακεφαλαιοποιείτε με τον ιδρώτα και το αίμα του κάθε Έλληνα και κάθε Ελληνίδας.

Πότε τελειώνει το πετρέλαιο ;

Μία συλλογή άρθρων που ίσως σας δώσει μερικές απαντήσεις όσον αφορά το γιατί η Νοτιοανατολική Μεσόγειος και η γεωστρατηγική θέση τόσο της Κύπρου όσο και της Ελλάδας, βρίσκονται στο "μάτι του κυκλώνα"
_______________________________________
άρθρο του Λεωνίδα Μανιάτη

Ακούμε συχνά ότι τα πετρελαϊκά αποθέματα δεν θα διαρκέσουν για πάντα και ότι, μέσα σε 30 έως 100 χρόνια από τώρα (οι εκτιμήσεις διαφέρουν!) θα έχουν όλα εξαντληθεί. Και όμως, αυτές οι εκτιμήσεις είναι υπερβολικά αισιόδοξες. Η πετρελαϊκή κρίση θα αρχίσει πολύ νωρίτερα. Ή μάλλον, έχει ήδη αρχίσει! Και αυτή τη φορά, ήρθε για να μείνει.
Η εξήγηση είναι απλή. Το πιο σημαντικό δεν είναι, όπως συνήθως νομίζουμε, το πότε τελειώνουν τα αποθέματα, πότε δηλαδή θα αντληθεί από τη γη και η τελευταία σταγόνα πετρελαίου. Μικρά κοιτάσματα μπορεί άλλωστε να βρίσκουμε για εκατοντάδες χρόνια από τώρα. Το πιο σημαντικό ζήτημα είναι, πότε η αύξηση της παραγωγής δεν θα μπορεί πλέον να καλύψει την αύξηση της ζήτησης. Την ημέρα εκείνη θα γίνει κράχ στην αγορά, ακόμη και εάν υπάρχουν ακόμη τεράστια διαθέσιμα αποθέματα προς εκμετάλλευση.

Η σημαία του ΟΠΕΚ

Όλα τα σημαντικά κοιτάσματα έχουν ανακαλυφθεί ήδη.

Ας γίνουμε πιο σαφείς. Ακούμε καθημερινά στις ειδήσεις ότι οι βιομηχανικές χώρες πιέζουν τον ΟΠΕΚ να αυξήσει την παραγωγή, δηλαδή να αντλεί με συνεχώς μεγαλύτερους ρυθμούς από τα διαπιστωμένα κοιτάσματα που διαθέτει. Ποτέ όμως δεν ακούσαμε να πιέζουν για την ανακάλυψη καινούργιων κοιτασμάτων. Ο λόγος είναι απλός. Όλα τα σημαντικά κοιτάσματα έχουν ανακαλυφθεί ήδη.

Sismik

Όταν τη δεκαετία του ΄70 ξέσπασε η πρώτη πετρελαϊκή κρίση, τεράστια κονδύλια και νέες τεχνικές (ιδίως η μέθοδος με τους τεχνητούς σεισμούς - θυμάστε το Σισμίκ;) διοχετεύτηκαν στην ανακάλυψη νέων κοιτασμάτων. Βρέθηκαν αρκετά εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα, πολλά από αυτά σε βιομηχανικές χώρες (ΗΠΑ, Μ. Βρεταννία - Βόρεια Θάλασσα, Νορβηγία κλπ) τα οποία πρόσφεραν μια προσωρινή αποδέσμευση από τις εισαγωγές πετρελαίου. Όμως οι ανακαλύψεις αυτές ήταν συγκριτικά μικρές και δεν αύξησαν αισθητά το συνολικό μέγεθος των αποθεμάτων που υπάρχουν. Τα περισσότερα από αυτά τα κοιτάσματα ήδη πέρασαν το μέγιστο σημείο παραγωγής τους και πλέον συνεχώς φθίνουν.

Το συμπέρασμα από αυτές τις έρευνες ήταν ότι οι υπόγειες «θάλασσες» πετρελαίου έχουν ήδη ανακαλυφθεί ως επί το πλείστον, και βρίσκονται στην πλειοψηφία τους στις χώρες του ΟΠΕΚ. Αν και οι ανακαλύψεις συνεχίζονται, δεν δίνονται πλέον τα ίδια τεράστια κονδύλια στην έρευνα. Σήμερα, ανακαλύπτουμε μόλις ένα βαρέλι για κάθε πέντε που καταναλώνουμε!

Ενδεικτικά, το πετρέλαιο της Αλάσκας, για την εκμετάλλευση ή μη του οποίου τόσο μεγάλος αγώνας γίνεται μεταξύ εταιρειών και οικολογικών οργανώσεων, μπορεί να καλύψει την παγκόσμια κατανάλωση για μερικές μόνο ημέρες!

Τώρα καταλαβαίνουμε γιατί πλέον η έμφαση δεν δίνεται στην ανακάλυψη κοιτασμάτων, αλλά στην όλο και μεγαλύτερη παραγωγή από τα υφιστάμενα. Η αγορά έχει εξοικειωθεί με αυτό το μηχανισμό, ώστε κάθε φορά που αυξάνει η παραγωγή μειώνονται οι τιμές, χωρίς κανείς να σκέφτεται ότι αυτό οδηγεί στην ταχύτερη εξάντληση των αποθεμάτων (τυπικό παράδειγμα της αδυναμίας των μηχανισμών της αγοράς να αντιμετωπίσουν προβλήματα μη ανανεώσιμων αγαθών).

Ως πότε λοιπόν θα καλύπτουν τα αποθέματα τη ζήτηση;

Οι εκτιμήσεις όπως είπαμε ποικίλλουν, για πολλούς και διάφορους λόγους, όχι πάντα τεχνικούς:

Είναι δύσκολο να εκτιμηθούν τα διαθέσιμα αποθέματα. Όχι μόνο λόγω δυσκολιών στις μετρήσεις, αλλά και για άλλους λόγους. Για παράδειγμα, πολλές φτωχές χώρες δεν είναι σε θέση να κάνουν αξιόπιστες μετρήσεις, και δίνουν εδώ και χρόνια τους ίδιους σταθερούς αριθμούς. Χώρες που θέλουν να αυξήσουν τη στρατηγική τους σημασία παρουσιάζουν μεγαλύτερους αριθμούς, ενώ χώρες που θέλουν να αντισταθούν σε πιέσεις για αύξηση της παραγωγής παρουσιάζουν μικρότερους, κλπ
Είναι δύσκολο να εκτιμηθεί ο ρυθμός αύξησης της ζήτησης. Εάν οι δυτικές χώρες υιοθετήσουν πολιτική εξοικονόμησης και επενδύσουν σε ήπιες μορφές ενέργειας, ενώ παράλληλα ο ρυθμός εκβιομηχάνισης στις "αναπτυσσόμενες" χώρες κρατηθεί χαμηλός, τότε η ζήτηση πετρελαίου θα αυξάνεται με αργούς ρυθμούς. Εάν συμβεί το αντίθετο, τότε η ζήτηση θα αυξηθεί κατακόρυφα.

ΟΙ ΚΑΜΠΥΛΕΣ ΤΟΥ HUBBERT

M. King Hubbert

Από τις εκατοντάδες σχετικές προβλέψεις που έχουν κατά καιρούς γίνει, μόνο μία αποδείχθηκε έως τώρα σωστή. Ο M. King Hubbert, γεωλόγος της Shell, προέβλεψε από το 1956 ότι η παραγωγή πετρελαίου των ΗΠΑ θα φθάσει στο μέγιστο σημείο της την επόμενη δεκαετία, πέφτοντας έξω μόνο κατά λίγα χρόνια.

Την εποχή του λοιδωρήθηκε και η πρόβλεψή του ξεχάστηκε. Σήμερα όμως μελετούν με προσοχή τη μέθοδό του, που είναι στη βάση της απλή: Η καμπύλη των ανακαλύψεων (που έχει μορφή καμπάνας) καλύπτει το ίδιο εμβαδόν με την καμπύλη της παραγωγής, αφού δεν μπορούμε να παράγουμε παρά μόνο ότι έχουμε ανακαλύψει.

Θεωρητικά ο ρυθμός ανακαλύψεων θα αυξάνει όλο και πιο γρήγορα, ώσπου φτάνουμε σε μια κορύφωση. Υστερα ακολουθεί ταχύτατη πτώση. Για τις ΗΠΑ, η χρονιά που οι ανακαλύψεις κοιτασμάτων έφθασαν στο μέγιστο σημείο τους, ήταν το 1940.

Λογικά, χρειάζονται κάποια χρόνια μέχρι να αρχίσει η αξιοποίηση των κοιτασμάτων που έχουν ανακαλυφθεί. Έτσι, το μέγιστο της καμπύλης της παραγωγής θα έρθει μερικά χρόνια αργότερα από το μέγιστο της καμπύλης των ανακαλύψεων. Από εκεί και πέρα, η παραγωγή θα αρχίσει να φθίνει. Οι ΗΠΑ έφθασαν στο μέγιστο της παραγωγής τους το 1970.

Σύμφωνα με τους θεωρητικούς υπολογισμούς του Hubbert, τα δύο μέγιστα απέχουν μεταξύ τους περίπου 30 χρόνια. Επειδή η τεχνολογία από την εποχή του έχει βελτιωθεί, οι ειδικοί μεταθέτουν την απόσταση στα 40-45 χρόνια. Αν λοιπόν ξέρουμε ποιά ήταν η χρονική περίοδος με τις περισσότερες ανακαλύψεις κοιτασμάτων πετρελαίου, μπορούμε να προβλέψουμε πότε θα έχουμε και το μέγιστο της παραγωγής πετρελαίου.

Πότε όμως φτάσαμε στο μέγιστο των ανακαλύψεων;

Καμπύλη Hubbert

Το μέγιστο σημείο των ανακαλύψεων κοιτασμάτων, σε παγκόσμιο επίπεδο, το έχουμε περάσει ήδη από τη δεκαετία του '60.

Εάν η παραγωγή ακολουθούσε και αυτή μορφή καμπάνας, θα είχε ήδη φθάσει το μέγιστο σημείο της, ή θα το έφθανε τα επόμενα 2-3 χρόνια! Η παραγωγή είχε όμως δύο απότομες πτώσεις, που αντιστοιχούν στις πετρελαϊκές κρίσεις της δεκαετίας του '70 και στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου.

Η διορθωμένη λοιπόν εκτίμηση, μεταθέτει το μέγιστο λίγο μετά το 2010!

Όπως αναφέραμε, μικρή σημασία τελικά έχει πότε θα εξαντληθεί όλο το πετρέλαιο. Η κρίσιμη στιγμή θα έρθει, όταν η παραγωγή θα πάψει να αυξάνεται όσο γρήγορα απαιτεί η αγορά. Την ημέρα που η προσφορά δεν θα μπορεί πλέον να ανταποκριθεί στη ζήτηση, θα ξεσπάσει οικονομική κρίση, πιθανώς ραγδαία.

Αυτό αφορά κατά πρώτον τις ΗΠΑ, όπου η φορολογία στα καύσιμα θεωρείται αδιανόητη και όλη η οικονομία στηρίζεται στη φτηνή τιμή τους. Τελικά όμως, η κρίση δεν θα αφήσει κανέναν ανεπηρέαστο πάνω σε αυτόν τον πλανήτη.

ΓΙΑΤΙ ΕΓΙΝΑΝ ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΣΤΟΝ ΚΟΛΠΟ

Οι μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες, δεν συμφωνούν με την εκτίμηση ότι η κρίσιμη στιγμή έρχεται στην επόμενη δεκαετία. Προτείνουν ένα πιο «αισιόδοξο» σημείο για το μέγιστο της παραγωγής, στη δεκαετία του 2030.

Ακόμη όμως και οι πλέον αισιόδοξοι, συμφωνούν στο εξής:

Μέσα στα αμέσως επόμενα χρόνια θα φτάσουν σταδιακά στο μέγιστο της παραγωγής τους όλες οι χώρες, εκτός ορισμένων χωρών του ΟΠΕΚ κυρίως (όπως το Ιράκ, το Κουβέιτ και η Σαουδική Αραβία), των οποίων η παραγωγή θα συνεχίσει να αυξάνεται για πολλές δεκαετίες ακόμη.

Ήδη, το σημείο αυτό το έχουν περάσει οι ΗΠΑ (1970), η Ρωσία (1987), η Βρετανία (1999), το Ιράν (1973), η Λιβύη (1969), η Ρουμανία (1976), η Αίγυπτος (1993) κλπ. Οι ΗΠΑ μάλιστα, από εξαγωγέας πετρελαίου μετατράπηκαν σε σημαντικό εισαγωγέα, με εξάρτηση από χώρες όπως το Μεξικό, η Βενεζουέλα, η Νιγηρία, και οι χώρες του Περσικού Κόλπου.

Συμβούλιο Υπουργών Ενέργειας χωρών ΟΠΕΚ

Αξίζει να επιμείνουμε σε αυτό: Καθώς οι χώρες του ΟΠΕΚ διαθέτουν τα μεγαλύτερα κοιτάσματα, σύντομα, κατά μερικούς μέσα στην επόμενη πενταετία, το ποσοστό συμμετοχής τους θα ανέβει, ώστε πάνω από το μισό της παγκόσμιας παραγωγής να προέρχεται από αυτές.

Επομένως, όχι μόνο τα αποθέματα λιγοστεύουν, αλλά συγκεντρώνονται όλο και περισσότερο σε τεχνολογικά καθυστερημένες και πολιτικά ασταθείς χώρες.

Βλέπουμε τώρα καθαρά ποια λογική κρυβόταν πίσω από τους πολέμους του Περσικού Κόλπου. Σκοπός ήταν η εγκατάσταση φιλικών κυβερνήσεων και η μαζική επένδυση, όχι στην εξεύρεση νέων κοιτασμάτων, αλλά στην ταχύτερη εκμετάλλευση των υφιστάμενων. Έτσι, όσο προχωρά σταδιακά η μείωση της παραγωγής στις άλλες χώρες, ο Περσικός Κόλπος να μπορεί τεχνικά να καλύπτει την όλο και αυξανόμενη ζήτηση, χωρίς όμως να έχει άποψη για τους ρυθμούς άντλησης ή τις τιμές.

Ακόμη και αν το σχέδιο πετύχαινε, η παράταση ζωής που θα έδινε στο σημερινό κατεστημένο οικονομικό σύστημα θα ήταν σύντομη (ίσως μια - δυό δεκαετίες), αλλά θα απέφερε εντωμεταξύ τεράστια στρατηγικά και οικονομικά οφέλη στις εμπλεκόμενες χώρες και εταιρείες.

ΜΗΠΩΣ ΑΡΧΙΣΕ ΗΔΗ Η ΠΕΤΡΕΛΑΪΚΗ ΚΡΙΣΗ;

Από την άλλη, η μέχρις στιγμής αποτυχία των πρόσφατων παρεμβάσεων σε Μέση Ανατολή, Αφρική, Βενεζουέλα και αλλού, σε συνδυασμό με τα προβλήματα της Ρωσίας, μπορούν να πυροδοτήσουν την κρίση νωρίτερα από το αναμενόμενο, αν δεν την έχουν ξεκινήσει ήδη.

Είναι πιθανό, και αυτό φοβάται σήμερα η αγορά, να καταλήξουμε (ή μήπως φτάσαμε ήδη;) στο σημείο ενώ ακόμη υπάρχουν αποθέματα που θα μπορούσαν να καλύψουν την αυξανόμενη ζήτηση, να μην μπορούν να αντληθούν με αρκετά γρήγορους ρυθμούς, όσο ζητά η οικονομία, λόγω τεχνικών αδυναμιών και πολιτικών προβλημάτων.
________________________________________________________________________________

Το 2009, η Οδηγία για τα Αποθέματα Πετρελαίου αναθεώρησε το υπάρχον σύστημα διατήρησης αποθεμάτων της Επιτροπής. Προέβλεπε ελάχιστα αποθέματα πετρελαίου που πρέπει να διατηρούν τα κράτη μέλη- περίπου 90 ημέρες μ.ο. καθημερινών εισαγωγών ή 61 ημέρες μ.ο. εσωτερικής κατανάλωσης- και ευθυγράμμισε το σύστημα με τους υπάρχοντες κανόνες του Διεθνούς Οργανισμού Ενέργειας . έθεσε επίσης σε εφαρμογή διαδικασίες έκτακτης ανάγκης σε περίπτωση έλλειψης πετρελαίου.

Το 2010, η Ευρώπη δαπάνησε 210δις ευρώ στις εισαγωγές πετρελαίου, επειδή ακόμη εξαρτάται από το πετρέλαιο και τα πετρελαϊκά προϊόντα για το 96% των ενεργειακών της αναγκών.

Μέχρι το 2020, η ΕΕ έχει δεσμευθεί για μια μείωση 20% των εκπομπών αερίων CO2- και για μια αύξηση 20% του μεριδίου των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας στο ενεργειακό της μίγμα- και τα δύο μέτρα έναντι των επιπέδων του 1990.
_____________________________________________________________________________

Η γενική διευθύντρια της πολιτικής μεταφορών και κινητικότητας της Επιτροπής προειδοποίησε ότι τώρα που το πετρέλαιο «βρήκε ταβάνι», θα ήταν «μοιραίο λάθος» η ΕΕ να αναβάλει τα μέτρα μείωσης της πετρελαϊκής εξάρτησης.

Marjeta Jager

 «Εάν καθυστερήσει η δράση, όχι στο τόσο μακρινό μέλλον, ίσως αναγκαστούμε να μειώσουμε όλες τις τεχνολογικές λύσεις εισαγωγών και κινητικότητας από τα άλλα μέρη του κόσμου», είπε η Marjeta Jager στη συνεδρίαση των Πρασίνων στο ΕΚ.

Η Λευκή Βίβλος για τις Μεταφορές της Επιτροπής αναφέρει περίφημα ότι «η μείωση της κοινωνικής κινητικότητας δεν αποτελεί επιλογή». Το πετρέλαιο βρίσκεται στο σημείο όπου το ήμισυ των αρχικών αποθεμάτων πετρελαίου έχουν χρησιμοποιηθεί και η παραγωγή μπαίνει σε μια περίοδο τελικής παρακμής, που χαρακτηρίζεται από ραγδαία αύξηση των τιμών και διαταράξεων ως προς την παροχή.

Παρόλο που η πετρελαϊκή βιομηχανία το «περιγελά», υπάρχει μια ευρύτερη συναίνεση ότι το πετρέλαιο βρίσκει- ή έχει ήδη βρει- «ταβάνι».

Fatih Birol

Την περασμένη εβδομάδα, ο επικεφαλής οικονομολόγος του Διεθνούς Οργανισμού Ενέργειας, Fatih Birol, επεσήμανε ότι η παραγωγή πετρελαίου μπήκε στο τελικό της στάδιο το 2006.

 «Τα υπάρχοντα πεδία πετρελαίου παρακμάζουν σε τόσο μεγάλο βαθμό ώστε, για να παραμείνουμε στα ίδια επίπεδα παραγωγής τα επόμενα 25 χρόνια, πρέπει να βρούμε και να αναπτύξουμε νέες Σαουδικές Αραβίες», είπε.

Ως αποτέλεσμα αναμένει οι τιμές πετρελαίου να αυξηθούν σχεδόν κατά 1/3 τα επόμενα τρία χρόνια.

Από τότε που ξεκίνησε η Αραβική Άνοιξη, οι τιμές πετρελαίου έχουν φθάσει στα 100δολ το βαρέλι για πρώτη φορά μετά την πιστωτική συντριβή. Ωστόσο, η έλλειψη διαφάνειας μεταξύ των πετρελαιοπαραγωγών αναφορικά με την κλίμακα των αποθεμάτων, έχει  τροφοδοτήσει περαιτέρω συστημική αβεβαιότητα.

Τον Φεβρουάριο, πληροφορίες που διέρρευσαν αποκάλυψαν ότι η Ουάσιγκτον φοβάται ότι τα αποθέματα πετρελαίου στη Σαουδική Αραβία, που είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας πετρελαίου, έχουν υπερεκτιμηθεί περίπου 40%.

Ομοιότητα με την πιστωτική φούσκα

Jeremy Leggett

Ο Jeremy Leggett, ο ιδρυτής της Solar Century (η μεγαλύτερη βρετανική εταιρία ηλιακής ενέργειας) και πρώην σύμβουλος ανανεώσιμων πηγών ενέργειας της βρετανικής κυβέρνησης, προειδοποίησε ότι το παράδειγμα ο κίνδυνος της κορεσμένης πετρελαϊκής παραγωγής μοιάζει με την πιστωτική φούσκα που ξέσπασε το 2008.

«Ο χειρότερος φόβος μας είναι ότι θα το βιώσουμε σαν μια μορφή ‘’ενεργειακής πείνας’’- σε ένα κόσμο έγκαιρης παράδοσης- η οποία θα μπορούσε να αυξηθεί εκπληκτικά γρήγορα», τόνισε.

Jan Panek

Ωστόσο ο Jan Panek, επικεφαλής της μονάδας άνθρακα και πετρελαίου της διεύθυνσης για την ενέργεια της ΕΕ, είπε ότι η Οδηγία για τα Αποθέματα Πετρελαίου, που υποχρεώνει τα κράτη μέλη να διατηρούν ελάχιστα αποθέματα πετρελαϊκής παραγωγής, εξόπλισε την ΕΕ κατάλληλα για την αντιμετώπιση οποιασδήποτε ξαφνικής έλλειψης πετρελαίου.

 «Υπάρχει αβεβαιότητα για τους αριθμούς των πετρελαϊκών αποθεμάτων και τη διαθεσιμότητα του πετρελαίου που βρίσκονται στο δημόσιο τομέα».

Ωστόσο απέφυγε να σχολιάσει το κατά πόσο οι επίσημες εκτιμήσεις για τα αποθέματα πετρελαίου στις χώρες του Κόλπου, συμπεριλαμβανομένης της Σαουδικής Αραβίας, έχουν ενημερώσει τα μοντέλα σχεδιασμού έκτακτης ανάγκης της ΕΕ.
________________________________________________________________________________

Το ερώτημα αν τα αποθέματα «μαύρου χρυσού» εξαντλούνται από τα έγκατα της Γης απασχολεί τους επιστήμονες. Οι αριθμοί επιβεβαιώνουν τη μείωση της παραγωγής, ενώ γίνονται διεργασίες δημιουργίας νέων ποσοτήτων.
Η μέγιστη παραγωγή πετρελαίου που έχει καταγραφεί ποτέ στον πλανήτη μας έλαβε χώρα τον Ιούλιο του 2006 όταν αντλήθηκαν κατά μέσο όρο 86,13 εκατομμύρια βαρέλια την ημέρα. Τον Ιούνιο του 2007 το αντίστοιχο νούμερο ήταν 84,28 εκατομμύρια.
Οι ειδικοί εκτιμούν ότι από εδώ και πέρα κάθε χρονιά θα υπάρχει λιγότερο πετρέλαιο από την προηγουμένη. Από τα μέσα της δεκαετίας του '80 και μετά καταναλώνεται περισσότερο πετρέλαιο απ όσο ανακαλύπτεται σε νέα σημεία της γης και δεν υπάρχει κανένα σημάδι στον ορίζοντα που να δίνει νέες ελπίδες.
Η χρονιά που ανακαλύφθηκε η μεγαλύτερη ποσότητα κοιτασμάτων πετρελαίου ήταν το 1965. Αντίθετα, υπάρχουν ειδικοί οι οποίοι θεωρούν ότι πετρέλαιο δημιουργείται ακόμα και σήμερα, γιατί οι γεωχημικές διαδικασίες που το γεννούν εδώ και εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια εξακολουθούν να συντελούνται εκεί όπου υπάρχει το κατάλληλο περιβάλλον: μεταξύ αυτών στις λιμνοθάλασσες και στους κόλπους των ποταμών.
Το πετρέλαιο που εξορύσσεται σήμερα δημιουργήθηκε πριν από ένα έως δώδεκα εκατομμύρια χρόνια, ενώ το πιο παλιό πριν από διακόσια έως πεντακόσια εκατομμύρια χρόνια. Υπολογίζεται ότι μόνο το 1% του άνθρακα που περιέχεται στις οργανικές ουσίες συμμετέχει στη δημιουργία υδρογονανθράκων.
Στην ετήσια έκθεση Statistical Review of World Energy 2008, η ΒΡ αναφέρει ότι η παραγωγή μειώθηκε πέρυσι κατά 130.000 βαρέλια την ημέρα και ανήλθε σε 81,53 εκατομμύρια βαρέλια την ημέρα, ενώ τα διαπιστωμένα αποθέματα αργού πετρελαίου στον πλανήτη ανήλθαν στα τέλη του 2007 σε 1,2379 τρισεκατομμύρια βαρέλια έναντι των αναθεωρημένων 1,2395 τρισεκατομμυρίων βαρελιών στα τέλη του 2006.
Αρκούν, ωστόσο, για να στηρίξουν τους σημερινούς ρυθμούς παραγωγής για τα επόμενα 41 χρόνια.

πηγή : ΕΘΝΟΣ

ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΞΕΝΩΝ ΟΙ ΠΑΡΑΜΕΘΟΡΙΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ;

Θα αρχίσω αυτό το σημείωμα, αναφέροντας ότι πραγματικά ελπίζω να κάνω λάθος για τη σοβαρότητα του θέματος

Με το Νόμο 1892 (ΦΕΚ 101 Α/31-7-1990) λοιπόν, "Για τον εκσυγχρονισμό και την Ανάπτυξη και άλλες διατάξεις", στο Κεφάλαιο Β "Δικαιοπραξίες στις παραμεθόριες περιοχές" στο Άρθρο 24 υπό τον τίτλο "Έννοια παραμεθόριων περιοχών" ορίζονται οι παραμεθόριες περιοχές ως εξής :

παρ. 1α) Νομοί Φλώρινας, Θεσπρωτίας, Καστοριάς, Ξάνθης, Ροδόπης, Έβρου, Σάμου, Χίου, Λέσβου, Δωδεκανήσου και Κιλκίς
β) επαρχίες Πωγωνίου και Κόνιτσας του Νομού Ιωαννίνων, Αλμωπίας και Έδεσσας του Νομού Πέλλας, Σιντικής του Νομού Σερρών και Νευροκοπίου του Νομού Δράμας
γ) τα νησιά Σκύρος και Θήρα με τα νησιά που διοικητικά υπάγονται σ'αυτήν

Στην παρ.2 ορίζεται ότι μόνο με Προεδρικό Διάταγμα του εκδίδεται ύστερα από πρόταση των Υπουργών Εξωτερικών, Εθνικής Άμυνας, Εθνικής Οικονομίας, Οικονομικών και Γεωργίας, μπορούσε να αρθεί ο χαρακτηρισμός των ανωτέρω περιοχών ως παραμεθόριων ή να προστεθούν και άλλες.
Στο άρθρο 25, παρ.1, αναφέρεται : Απαγορεύεται κάθε δικαιοπραξία εν ζωή με την οποία συνίσταται υπέρ φυσικών ή νομικών προσώπων, οποιοδήποτε εμπράγματο ή ενοχικό δικαίωμα, που αφορά ακίνητα κείμενα στις παραμεθόριες περιοχές ... (κλπ)
Στο άρθρο 26, παρ.1α αναφέρεται : Φυσικά ή νομικά πρόσωπα ελληνικής ιθαγένειας και ομογενείς, στους οποίους περιλαμβάνονται και οι Κύπριοι, καθώς και φυσικά ή νομικά πρόσωπα που έχουν ιθαγένεια ενός των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, μπορούν να ζητήσουν την άρση της απαγόρευσης, με αίτησή τους στην οποία πρέπει να αναφέρεται και ο σκοπός για τον οποίο θα χρησιμοποιηθεί το ακίνητο, ενώ στα εδάφια β) και γ) ορίζεται η επιτροπή αξιολόγησης του αιτήματος και ο τρόπος που μπορεί να γίνει ο αποχαρακτηρισμός.

Προσέξτε τώρα

Στις 16/06/2011 εκδίδεται το ΦΕΚ 137 Α του Νόμου 3978 "Δημόσιες Συμβάσεις Έργων, Υπηρεσιών και Προμηθειών στους τομείς της Άμυνας και της Ασφάλειας−Εναρμόνιση με την Οδηγία 2009/81/ΕΚ−Ρύθμιση θεμάτων του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας"
Στο Άρθρο 114, ορίζονται τα εξής :
Το άρθρο 24 του ν.1892/1990 (Α΄ 101) αντικαθίσταται ως εξής:
1. Για την εφαρμογή του νόμου αυτού ως παραμεθόριες περιοχές ορίζονται οι τέως νομοί Δωδεκανήσου, Έβρου, Θεσπρωτίας, Καστοριάς, Κιλκίς, Λέσβου, Ξάνθης, Πρέβεζας, Ροδόπης, Σάμου, Φλώρινας και Χίου,  οι νήσοι Θήρα και Σκύρος, καθώς και οι τέως επαρχίες Νευροκοπίου του τέως νομού Δράμας, Πωγωνίου και Κόνιτσας του τέως νομού Ιωαννίνων, Αλμωπίας και Έδεσσας του τέως νομού Πέλλης και Σιντικής του τέως νομού Σερρών.
2. Με προεδρικό διάταγμα, που εκδίδεται με πρόταση των Υπουργών Εξωτερικών, Οικονομικών, Εθνικής Άμυνας, Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας, Προστασίας του Πολίτη και Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, μπορεί να αρθεί ο χαρακτηρισμός κάποιας από τις ανωτέρω περιοχές των παραγράφων 1 και 2 ως παραμεθόριας. Με όμοιο προεδρικό διάταγμα μπορούν να χαρακτηρίζονται και άλλες περιοχές ως παραμεθόριες.

Κατά τη γνώμη μου το πρόβλημα εντοπίζεται στην παράγραφο 2, η οποία σύμφωνα με το Άρθρο 114 του παρόντος Νόμου αναφέρει :
2. Η παράγραφος 1 του άρθρου 25 του ν. 1892/1990 (Α΄101) αντικαθίσταται ως εξής:
1. Απαγορεύεται κάθε δικαιοπραξία εν ζωή με την οποία συνιστάται υπέρ φυσικών ή νομικών προσώπων με ιθαγένεια ή έδρα εκτός των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωπαϊκής Ζώνης Ελευθέρων Συναλλαγών οποιοδήποτε εμπράγματο ή ενοχικό δικαίωμα, που αφορά ακίνητα, κείμενα στις παραμεθόριες περιοχές, καθώς και η μεταβίβαση μετοχών ή εταιρικών μεριδίων ή η μεταβολή του προσώπου εταίρων εταιρειών οποιασδήποτε μορφής που έχουν στην κυριότητά τους ακίνητα στις περιοχές αυτές.»

Η ανωτέρω προσθήκη (με έντονα μαύρα γράμματα), ουσιαστικά δίνει το δικαίωμα σε οποιοδήποτε φυσικό ή νομικό πρόσωπο ΜΕ ΙΘΑΓΈΝΕΙΑ ή ΕΔΡΑ εντός της Ε.Ε. και της ΕΖΕΣ (χώρες Λιχτενστάϊν, Νορβηγία, Ισλανδία) να αγοράσουν πλέον ακίνητα ή γη στις παραμεθόριες περιοχές, χωρίς να καταθέσουν το σχετικό αίτημα στην επιτροπή που προβλέπεται στην παρ. 3 του Αρ.114 του Νόμου η οποία αναφέρει :
"Το άρθρο 26 του ν. 1892/1990 (Α΄ 101) αντικαθίσταται ως εξής:
«1. α. Φυσικά ή νομικά πρόσωπα που δεν ανήκουν στις κατηγορίες της παραγράφου 1 του άρθρου 25 μπορούν να ζητήσουν την άρση της απαγόρευσης για τις παραμεθορίους περιοχές με αίτησή τους, στην οποία πρέπει να αναφέρεται και ο σκοπός για τον οποίο θα χρησιμοποιηθεί το ακίνητο.
β. Η αίτηση αυτή υποβάλλεται σε επιτροπή, που συνιστάται με θητεία πέντε (5) ετών σε κάθε Αποκεντρωμένη Διοίκηση με απόφαση του οικείου Γενικού Γραμματέα και απαρτίζεται από τον ίδιο ως Πρόεδρο ή το νόμιμο αναπληρωτή του και από έναν εκπρόσωπο των Υπουργείων Εθνικής Άμυνας, Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας και Προστασίας του Πολίτη, που ορίζονται με τους αναπληρωτές τους από τα οικεία Υπουργεία.
γ. Η απαγόρευση αίρεται με απόφαση της επιτροπής, που λαμβάνεται με πλειοψηφία του συνόλου του αριθμού των μελών της και με θετική οπωσδήποτε ψήφο του εκπροσώπου του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας

Λαμβανομένου υπ' όψιν ότι (πχ) στο Λιχτενστάϊν, μπορεί κανείς να δημιουργήσει πανεύκολα μία εξωχώρια (off shore) εταιρία (δημοσιεύματα πχ αναφέρονται στο Κρανίδι ως "Λιχτενστάϊν της Ελλάδος"), πώς διασφαλίζεται ο ενδεχόμενος κίνδυνος, οποιοσδήποτε κακόβουλος "επενδυτής" να μπορεί να αγοράσει ακίνητα ή και γη στα Βόρεια ή Ανατολικά σύνορα της χώρας και να εγκαθιστά εταιρίες, ή γενικότερα εγκαταστάσεις, προς εξυπηρέτηση αντίθετων προς τα Εθνικά συμφέροντα ή και (χειρότερα) που να έρχονται σε ευθεία αντίθεση με την Εθνική Ασφάλεια ;

Κατά παράξενο τρόπο, στις παραμεθόριες αυτές περιοχές, δημιουργούνται πλέον και τα Κέντρα Φύλαξης Μεταναστών.
Λόγω του υψηλού κόστους συντήρησης των Κέντρων αυτών, υπάρχει μήπως ο κίνδυνος παραχώρησης ή και (πλέον) πώλησής τους σε ιδιώτες (φυσικά ή νομικά πρόσωπα) οι οποίοι θα αναλάβουν να τα συντηρούν ;

Για να μην αναφερθώ και στις δυνατότητες - ευκαιρίες που παρέχει η ανωτέρω προσθήκη, σε όσους ονειρεύονται τη δημιουργία ΕΟΖ στις περιοχές αυτές

Ελπίζω, όπως αναφέρω και στην εισαγωγή, να κάνω κάποιο λάθος στην ερμηνεία των Νόμων.

Γιατί μπορούμε (και πρέπει) να διεκδικήσουμε τις πολεμικές αποζημιώσεις από την Ομοσπονδιακή (πλέον) Γερμανία.

ΔΙΣΤΟΜΟ

(το παρόν αποτελεί σταχυολογήματα άρθρου του κ. Τάσου Μηνά Ηλιαδάκη που δημοσιεύθηκε στις 25/1/2010 στην καθημερινή πρωινή εφημερίδα της Κρήτης Η ΠΑΤΡΙΣ).

Α. ΤΟ ΔΑΝΕΙΟ
Το Βερολίνο προκειμένου να αντιμετωπίσει τους στρατιωτικούς και στρατηγικούς του στόχους στην ευρύτερη ελληνική περιοχή, Λιβύη-Μ.Ανατολή-Βαλκάνια, είχε υποχρεώσει την Ελλάδα να κεφαλαιοδοτεί και να συντηρεί τα στρατεύματα που στάθμευαν σ' αυτήν και είχαν πεδίο δράσης την ευρύτερη περιοχή της.
Αυτά ήταν υπερπολλαπλάσια από εκείνα των στρατευμάτων κατοχής.
Επιπλέον η Ελλάδα ανεφοδίαζε με τρόφιμα το μέτωπο της Λιβύης. Στόχος των στρατευμάτων αυτών ήταν τα πετρέλαια της Λιβύης-Μ. Ανατολής και η ενίσχυση της άμυνας των Βαλκανίων.
Από τα τελευταία εξασφάλιζε στην πολεμική του βιομηχανία το 20% του αντιμονίου, το 50% των ορυκτελαίων, το 60% του βωξίτη και το 100% του νικελίου.

Παράλληλα ο Μουσολίνι όπως και ο Γερμανός πληρεξούσιος για την Ελλάδα,  Γκύντερ Αλτενμπουργκ πίεζαν το Βερολίνο να μειώσει τα έξοδα κατοχής για την Ελλάδα.
Το πρόβλημα των μοναδικά υπέρογκων δαπανών κατοχής συνόδευε η "παντός αγαθού" λεηλασία του τόπου, φυσικό επακόλουθο της οποίας ήταν ο λιμός.

(στις photo ο πάπας Ιωάννης ΚΓ & δεξιά οι Άλτενμπουργκ & Γκίτζι)

Ο Αλτενμπουργκ από τις πρώτες ημέρες προειδοποιούσε το Βερολίνο για τον επερχόμενο υποσιτισμό. Παράλληλα ο εκπρόσωπος του Βατικανού, νούτσιος Α. Ρονκάλι, ο μετέπειτα πάπας Ιωάννης ΚΓ', μετά από έρευνές του, διαπίστωνε τριπλασιασμό των θανάτων σε Αθήνα-Πειραιά λόγω λιμού τον χειμώνα 1941-42 και ο Γκαίμπελς σημείωνε στο ημερολόγιό του, ".... η πείνα (στην Ελλάδα) έχει καταστεί ενδημική νόσος. Στους δρόμους της Αθήνας οι άνθρωποι πεθαίνουν κατά χιλιάδες από εξάντληση".

Για την αντιμετώπιση του προβλήματος οι Δυνάμεις Κατοχής, τον Οκτώβριο του 1941, θα στείλουν στην Ελλάδα οικονομικούς τεχνοκράτες, δίχως όμως κάποιο αποτέλεσμα. Στη συνέχεια το πρόβλημα θα απασχολήσει και θα λάβει οξύτατη μορφή στην ιταλογερμανική Δημοσιονομική Συνδιάσκεψη εμπειρογνωμόνων, από Ιανουάριο μέχρι Μάρτιο του 1942 στη Ρώμη. Η γερμανική επιμονή για υψηλή κεφαλαιοδότηση από την Ελλάδα οδηγούσε σε αδιέξοδο τη Διάσκεψη. Τότε ο Ιταλός τραπεζίτης και οικονομικός πληρεξούσιος της Ιταλίας στην Ελλάδα, Ντ'Αγκοστίνι, θα προτείνει τη λύση του δανείου.

Δηλαδή οι πέρα από τις δαπάνες κατοχής αναλήψεις, να χρεώνονται από την Ελλάδα ως δάνειο προς την Γερμανία και την Ιταλία.

Β. ΤΟ ΔΑΝΕΙΟ
Η σχετική δανειακή συμφωνία θα υπογραφεί στις 14.3.1942 από τους πληρεξούσιους της Γερμανίας και της Ιταλίας στην Ελλάδα, αντίστοιχα Άλτενμπουργκ και Γκίτζι. Η Ελλάδα δεν είχε προσκληθεί και δεν ήταν παρούσα. Στην Ελλάδα την ανακοίνωσε μετά από εννιά μέρες ο Άλτενμπουργκ με την ρηματική διακοίνωση 160/23.3.1942 και ο Γκίτζι με το σημείωμά του Νο4/6406/461/23. 3.1942.
Σύμφωνα μ'αυτήν:
Η ελληνική κυβέρνηση υποχρεούται κατά μήνα να καταβάλλει έξοδα κατοχής 1,5 δισ. δρχ. (άρθρο 2).
Οι αναλήψεις από την Τράπεζα της Ελλάδος (στο εξής ΤΕ), άνω του ποσού αυτού θα χρεώνονται στις κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Ιταλίας ως άτοκο, σε δραχμές δάνειο της Ελλάδας προς αυτές (άρθρο 3).
Η επιστροφή του δανείου θα γινόταν αργότερα (αρθ. 4).
Η συμφωνία είχε αναδρομική ισχύ από 1.1.1942 (άρθρ. 5).
Η δανειακή σύμβαση αποτελούσε μια συμφωνία μεταξύ Γερμανίας και Ιταλίας που επιβαλλόταν στην Ελλάδα υποχρεωτικά εκτελεστή (αναγκαστική). Οι δανειακές αναλήψεις θα είχαν την μορφή μηνιαίων προκαταβολών, το ύψος και η διάρκεια των οποίων δεν προσδιοριζόταν.
Επίσης δεν προσδιοριζόταν πότε θα άρχιζε η εξόφληση του, ενώ προσδιοριζόταν ότι ήταν άτοκο και σε δραχμές.
Με το εμπιστευτικό έγγραφο 409/2.4.1942 ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών έδινε εντολή στην ΤΕ να συμμορφωθεί με τη ρηματική διακοίνωση του Αλτενμπουργκ και να αρχίσει να καταβάλει τις δανειακές προκαταβολές.
Την αρχική αυτή αναγκαστική σύμβαση ακολούθησαν τρεις τροποποιήσεις με κοινή βούληση των συμβαλλομένων. Αυτές μετατρέπουν την αρχική αναγκαστική σύμβαση σε συμβατική.

Δηλαδή το δάνειο παύει να είναι αναγκαστικό και μεταπίπτει σε κοινό συμβατικό δάνειο. Με την πρώτη τροποποίηση (2.12.1942) ορίζεται ότι τα δανειακά ποσά είναι αναπροσαρμοζόμενα και θα αρχίσουν να επιστρέφονται από τον Απρίλιο του 1943 (άρθρο β, παράγραφοι 2 και 3).
Μάλιστα κατέβαλαν και δύο εξοφλητικές δόσεις του δανείου και στη συνέχεια σταμάτησαν την επιστροφή του, οπότε μεταπίπτει σε έντοκο λόγω υπερημερίας. Δηλαδή το δάνειο είχε μετατραπεί σε σταθερού νομίσματος και έντοκο.
Το ύψος του δανείου κατά την ΤΕ ανέρχεται (δίχως τους τόκους) σε 227.940.201 εκ. δολ. το 1944 και κατά τον Αλτενμπουργκ 400 εκ. μετακατοχικά μάρκα. Με τις αναπροσαρμογές και τους τόκους ανέρχεται σε κάποιες δεκάδες δισ. ευρώ.
Επομένως το κατοχικό δάνειο είναι συμβατικό και όχι αναγκαστικό, σταθερού νομίσματος και από τον Απρίλιο του 1943 έντοκο. Αποτελεί συμβατική υποχρέωση της Γερμανίας έναντι της Ελλάδας και όχι επανορθωτική. Ως τέτοια δεν εντάσσεται στη συμφωνία του Λονδίνου 1953 που αναστέλλει την καταβολή των επανορθώσεων και αποζημιώσεων.

Γ. Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΔΑΝΕΙΟΥ

διάσκεψη ειρήνης στο Παρίσι 1946

Η Ελλάδα στη διάσκεψη των επανορθώσεων του 1945, στη διάσκεψη των Παρισίων το 1946
και στη διάσκεψη των ΥΠΕΞ των τεσσάρων Μεγάλων Δυνάμεων το Νοέμβριο του 1947, διαχώρισε το κατοχικό δάνειο από τις επανορθώσεις και ζητούσε την επιστροφή του.
Η Ελλάδα ουδέποτε έπαψε να διεκδικεί το κατοχικό δάνειο .
Το 1964 με τον Αγγελόπουλο, ως εκπρόσωπο της ελληνικής κυβέρνησης.
Το 1965 με τον Α. Παπανδρέου.
Στις ελληνογερμανικές συνομιλίες στην Αθήνα το 1966.
  Τότε η Γερμανία πρόβαλε τον ισχυρισμό ότι του δανείου είχε παραιτηθεί εγγράφως ο Κ. Καραμανλής. Στη συνέχεια το μετέτρεψε σε προφορική παραίτηση Καραμανλή, πράγμα που διέψευσε ο Κ. Καραμανλής. Τέλος με τη ρηματική της διακοίνωση στις 31.3.1967, η Γερμανία δεχόταν ότι δεν υπήρξε παραίτηση Καραμανλή.
Το 1974 το ανακίνησε ο Ζολώτας.
Στις 18.4.1991 το έθεσε ανεπίσημα και προφορικά ο τότε ΥΠΕΞ Α. Σαμαράς στο Γερμανό ομόλογό του.
Στις 14.11.1995 το έθεσε η Ελλάδα με ρηματική διακοίνωση.
Η Γερμανία σταθερά το απορρίπτει, με τα επιχειρήματα:
Το δάνειο εντάσσεται στη συμφωνία του Λονδίνου.
Από το δάνειο παραιτήθηκε ο Κ. Καραμανλής. Το επανέλαβε και μετά το 1990 παρά τη ρηματική διακοίνωση του Μαρτίου 1967.
Ύστερα από 50 χρόνια δεν μπορεί να εγείρονται τέτοιες απαιτήσεις. (Η Ελλάδα το διεκδικεί από το 1945).
Το μόνο που δηλώνουν αυτά τα επιχειρήματα είναι έλλειψη επιχειρημάτων. Μετά την ενοποίηση της Γερμανίας το 1990 έχει εκλείψει και το τυπικό επιχείρημα που θα μπορούσε να προβληθεί, εκείνο του
χωρισμού της Γερμανίας.
Επομένως είναι άμεσα διεκδικήσιμο και πολιτικά και συμβατικά (νομικά).

Η Γερμανία δεν πρέπει να ξεχνά ότι η γερμανική κατοχή είναι υπόλογος για το οικονομικό ελληνικό ολοκαύτωμα της περιόδου 1940-44.

Οι συνέπειες της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα. Πεινασμένα, σκελετωμένα παιδιά

Ενδεικτικά και μόνο είναι υπόλογος για το ότι στην Ελλάδα ο πληθωρισμός αυξήθηκε 15,3 εκατομμύρια φορές και ότι μόνο την Ελλάδα υποχρέωσε η τότε Γερμανία να της καταβάλει πολεμικές
αποζημιώσεις.
Για την επανόρθωση η Ελλάδα θα χρειαζόταν 33 φορές το εθνικό εισόδημα του 1946. Αυτό μετακατοχικά η Ελλάδα θα το αναζητούσε στον εξωτερικό δανεισμό. Από την άλλη πλευρά αυτή που αμφισβητεί και αρνείται την επιστροφή του κατοχικού δανείου είναι η μετά το 1990 ενωμένη και δημοκρατική Γερμανία. Αυτή όμως η συμπεριφορά, εκτός των άλλων, πλήττει βάναυσα τα μετακατοχικά φιλογερμανικά αισθήματα, όπως τα χαρακτήρισε ο καγκελάριος Κολ, του ελληνικού λαού και γι' αυτό ακέραια την ευθύνη φέρει η γερμανική κυβέρνηση.

Του Τάσου Μηνά Ηλιαδάκη


Ο Τάσος Μ. Ηλιαδάκης είναι Μαθηματικός, Πολιτειολόγος, Δρ. Κοινωνιολογίας, καθηγητής Σχολής Εθνικής Ασφάλειας. Μέλος της Ελληνικής Επιτροπής στη διεθνή Συνδιάσκεψη για το χρυσό των Ναζί στο Λονδίνο το 1997, εισηγητής στην ελληνογερμανική διάσκεψη Δελφών το 1996 και στην Πανελλήνια Συνδιάσκεψη Αλεξανδρούπολης το 2005 για το Δημόσιο Χρέος.


Προσωπικές σημειώσεις :

Οποιαδήποτε ομοιότητα μεταξύ :

· Του Γερμανού πληρεξουσίου (1941) για την Ελλάδα Άλτενμπουργκ και των κ.κ. Ράϊχενμπαχ και Φούχτερ (2012) είναι … καθαρά συμπτωματική
· Του ότι τον Οκτώβριο του ’41 είχαν σταλεί … οικονομικοί τεχνοκράτες στην Ελλάδα (οι οποίοι δεν έκαναν τίποτε) με την σημερινή … οικονομική εποπτεία στη χώρα μας, είναι … επίσης συμπτωματική
· Του ότι το 1991 ο κ. Α. Σαμαράς είχε θέσει ΑΝΕΠΙΣΗΜΑ το θέμα των επανορθώσεων – αποζημιώσεων στον γερμανό ομόλογό του και έκτοτε … το ξέχασε, είναι επίσης συμπτωματικό.

Το κίνημα των Ανεξάρτητων Ελλήνων και ο πρόεδρός του Πάνος Καμμένος,  θα κάνουν πράξη την έντονη επιθυμία σύσσωμου του ελληνικού έθνους για την διεκδίκηση κάθε επανόρθωσης - αποζημίωσης (οικονομική, ηθική ή άλλη) από την Ομόσπονδη Γερμανία.
Δεν θα σταματήσουμε πουθενά, όταν γνωρίζουμε ότι υποστηρίζουμε το δίκαιο της Ελλάδας.
Δεν θα φυσθούμε κόπων και βασάνων μέχρι την οριστική δικαίωση της χώρας μας, μέχρι να εισπράξουμε και το τελευταίο λεπτό του ευρώ από όσα μας οφείλουν, όσοι μας τα οφείλουν.

Το οφείλουμε στα παιδιά μας
Το οφείλουμε στην Ελλάδα




Πηγές:
1. National Archires, Waschington, DC: Τ. 120/2481/Ε259713-715,
"Promemoria", 23.9.1942 και Τ-120/166/81370- 5,Altenburg-Berlin,
4.9.42).
2. Σωτ. Γκοτζαμάνης, κατοχικό δάνειο και δαπάναι κατοχής, Θεσ/κη
1954, σ. 5 Γ. Τσολάκογλου, Απομνημονεύματα, Αθήνα 1950, σ. 210, 212, 215, 218,
219, 234.
Κ. Λογοθετόπουλος, Ιδού η αλήθεια, Αθήνα 1948, σ. 49.
3. National Archives, ο.π.
4. Τ. Ηλιαδάκης, Οι επανορθώσεις και το γερματικό κατοχικό δάνειο, εκδ. Δετοράκη, Αθήνα 1997, σ.
83-101.
5. Ηλιαδάκης, σ. 111
Heinz Richter, Δύο επαναστάσεις και αντεπαναστάσεις στην Ελλάδα,
Εξάντας Αθήνα, 1975 σ. 155, 157.
6. Ηλιαδάκης ο.π.
7. Χ. Φλάισερ, Στέμμα και Σβάστικα, Παπαζήσης, Αθήνα (χ.χ.), Τ1, σ. 194.
Page 7 of 7
8. W. Medlicott, The economic Blockade, Λονδίνο, 1959, Τ2, σ. 254.
Η. Βενέζης, Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός, Εστία, Αθήνα, 1981, σ. 113.
9. Richter, Τ. σ. 155 σημείωση, 255, 257.
10. Γκοτζαμάνης, σ. 2 Τσολάκογλου, σ. 208-210.
11. Αρχεία ΥΠΕΞ, έκθεση Λαμπρούκου, σ. 9-11.
Λογοθετόπουλος, σ. 48, Τσολάκογλου, σ. 211, Γκοτζαμάνης, σ. 3, 23, 24, 31.
Α. Αγγελόπουλος, Οικονομικά Τ.Α., Παπαζήσης, Αθήνα 1974, σ. 142,
167, 179, 190, 191.
12. Τη δανειακή σύμβαση βλέπε Ηλιαδάκης, σ. 297.
13. Αρχεία ΤΕ, φάκελος κατοχικού δανείου, σημείωμα Ι. Πασσιά και το έγγραφο 409/2.4.1942.
14. Αρχεία ΤΕ, φάκελος κατοχικού δανείου, σημείωμα Ι. Πασσιά, σ. 4.
15. Β. Μαθιόπουλος, "400 εκ. μάρκα μας χρωστά η Βόνη", Βήμα, 2.6.1991.
16. Ηλιαδάκης, σ. 158, 164, 171.
17. Ηλιαδάκης, σ. 200, 202, 203-205
Αγγελόπουλος, Οικονομικά, Τ. σ. 201-205, 209.
Βήμα 18.10.1966, σ. 7 έκθεση Α. Παπανδρέου και επιστολή Κάιζερ, σ.9, Πρακτικά Βουλής 28.5.1991
αγόρευση Α. Παπανδρέου.
18. Ηλιαδάκης, σ. 212-213.
19. Mark Mazower, Στην Ελλάδα του Χίτλερ, Αλεξάνδρεια, Αθήνα 1994, σ. 93.
20. G. Ciano, tagebucher 1939-1943 Βern 1946, σ. 353.
21. Γερμανοελληνικά Οικονομικά Νέα, Ιούνιος 1943, σ. 2.

Αδύνατον τ' αληθές λαθείν - Μένανδρος 4ος αι. πχ (Αδύνατο να κρυφτεί η αλήθεια)

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τα τέλη Αυγούστου, όταν ο πρωθυπουργός της χώρας κ. Α. Σαμαράς, δήλωνε στη συνεδρίαση της Πολιτικής Επιτροπής της ΝΔ, αναφερόμενος στα μέτρα των 11,5 δις ευρώ "Αυτά τα μέτρα θα είναι τα τελευταία, σε δύο χρόνια η Ελλάδα θα έχει αλλάξει”
Σύμφωνα δε με σχετικό ρεπορτάζ της 30ης Αυγούστου της εφημερίδας "Πρώτο Θέμα", ο πρωθυπουργός "μιλώντας για το επώδυνο πακέτο μέτρων δήλωσε ότι είναι απαραίτητο για να πάρει η Ελλάδα την επόμενη δόση του δανείου που θα πάει όλο στο εσωτερικό της χώρας για να κινηθεί η οικονομία ενώ έθεσε ως πρώτη προτεραιότητα την αντιμετώπιση της ανεργίας κυρίως των νέων"

Για να καταλάβει κανείς το εύρος της αναλήθειας του κ. πρωθυπουργού, αρκεί να αναφέρω ότι τα μέτρα των 11,5 έχουν γίνει πλέον 13,5δις ευρώ, έχουν προστεθεί δηλαδή μέτρα 2 δις μέσα σε 2 μήνες !!
Κάτι που φυσικά δεν πρέπει να μας φαίνεται παράξενο, μιας και τα μέτρα αυτά είχαν προαποφασισθεί από τον Μάρτιο του 2012 και θα έπρεπε να έχουν τεθεί ήδη σε ισχύ από τον Ιούνιο του τρέχοντος έτους.
Αλλά ... μας πρόλαβαν οι εκλογές !!

Και το μέγεθος του ψέματος δεν σταματά εδώ.

Σε δημοσίευμα του Κυριακάτικου Βήματος, γίνεται αναφορά στις "εξαντλητικές διαπραγματεύσεις (!!) οι οποίες οδήγησαν τελικά σε μέτρα αξίας 9,2 δις ευρώ για το 2013, 4,3 δις ευρώ για το 2014, ενώ δεν έγινε καμία συζήτηση για τα μέτρα του 2015 και του 2016"

Από τα "τελευταία" δηλαδή μέτρα των 11,5 δις, "ξαφνικά" βρεθήκαμε (μετά από διαπραγματεύσεις !!) να συμφωνούμε σε μέτρα 13,5 δις για τα δύο επόμενα χρόνια, γνωρίζοντας ήδη ότι θα χρειασθούν και άλλα για την επόμενη διετία (2015-2016) για τα οποία απλά ... δεν έγινε συζήτηση !

Να σημειώσω δε ότι από τα μέτρα των 13,5 δις, τα 4,9 για το 2013, θα βρεθούν από περικοπές στις συντάξεις, και ακολουθούν οι περικοπές στους μισθούς, τα ειδικά μισθολόγια και τα κοινωνικά επιδόματα, οι "συνήθεις ύποπτοι" δηλαδή. !!

Όσον αφορά τέλος την αποστροφή του λόγου του για "την επόμενη δόση του δανείου που θα πάει όλο στο εσωτερικό της χώρας για να κινηθεί η οικονομία ενώ έθεσε ως πρώτη προτεραιότητα την αντιμετώπιση της ανεργίας κυρίως των νέων", είναι πλέον στους πάντες γνωστό ότι τα 31,5 δις ευρώ της δόσης, θα διανεμηθούν ως εξής :

α) 23,8 δις ευρώ (ποσοστό 76%) θα χρησιμοποιηθούν για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών
β)  4,6 δις ευρώ (ποσοστό 14,6%) θα χρησιμοποιηθούν για την πληρωμή τόκων και χρεολυσίων
γ)  1,3 δις ευρώ (ποσοστό 4%) αφορά την πληρωμή ληξιπρόθεσμων οφειλών του Δημοσίου προς επιχειρήσεις, και
δ)  2 δις ευρώ (ποσοστό 6%) για την αποπληρωμή εντόκων γραμματίων του Ελληνικού Δημοσίου

Σε ποια "κίνηση της οικονομίας" λοιπόν αναφερόταν ο κ.Σαμαράς, όταν μόνο το 4% του "πακέτου" θα διατεθεί για την πληρωμή ληξιπρόθεσμων χρεών του Δημοσίου σε επιχειρήσεις, οι οποίες -κατά πάσα πιθανότητα- θα τα καταβάλουν (επίσης) στις Τράπεζες λόγω των χρεών τους προς αυτές ;

Για να μην αναφερθώ "στην αντιμετώπιση της ανεργίας κυρίως των νέων ως ... πρώτη προτεραιότητα" !

Τα πρόσφατα στοιχεία της ΕΛ.ΣΤΑΤ. για την ΕΠΙΣΗΜΗ ανεργία τον Ιούλιο πάνω από το 24%, και ειδικά των νέων πάνω από το 54% (κάνοντας τη χώρα "πρωταθλητή" στην ανεργία των νέων στην Ευρώπη), είναι η καλύτερη απάντηση στην μεθοδευμένη και πέρα από κάθε πλέον όριο εξαπάτηση των ελλήνων πολιτών.
Να σημειωθεί δε ότι τον Ιούλιο ήταν ακόμη σε ισχύ οι συμβάσεις με τους εργαζόμενους στον Τομέα του Τουρισμού. Με πρόχειρους υπολογισμούς, εάν προστεθούν στο πλέον του 1.260.000 ανέργων και οι 400.000 περίπου μερικώς απασχολούμενοι στον Τουρισμό τους καλοκαιρινούς μήνες (οι οποίοι στην πλειονότητά τους είναι νέοι), το ΕΠΙΣΗΜΟ ποσοστό ανεργίας της χώρας τον Οκτώβριο, είναι πολύ πιθανό να ξεπεράσει το 28% ή και 30% (με το ανεπίσημο ποσοστό να ανεβάζει αυτό το νούμερο σε πάνω από 60% !!)

Σε ένα μόνο θα συμφωνήσω με τον κ. Σαμαρά.
Ναι "σε δύο χρόνια η Ελλάδα θα έχει αλλάξει"
Εάν συνεχίσετε με την ίδια αλλοπρόσαλλη και πέρα από κάθε λογική, κυβερνητική πολιτική, η Ελλάδα σε δύο χρόνια θα είναι αγνώριστη
Πτωχευμένη εντός του Αγγλικού Δικαίου, έχοντας παραχωρήσει τη Δημόσια και ιδιωτική περιουσία στις εισπρακτικές εταιρίες των τοκογλύφων.

Ανοικτή Επιστολή προς κα Ρεπούση της Ελένης Χατζηγεωργίου

Αργοπορημένη μονόπλευρη ευαισθησία !!!

Πολύ αργοπορημένη η ευαισθησία σας κυρία Ρεπούση, αλλά και του κόμματος σας για την εκπαίδευση των μουσουλμανοπαίδων.

Αυτή την ευαισθησία, έπρεπε να την είχατε εκφράσει εδώ και χρόνια, ζητώντας την κατάργηση της Τουρκικής γλώσσας που εφαρμόστηκε και εφαρμόζεται παράνομα και καταχρηστικά στην ορεινή περιοχή, στα Πομακοχώρια, αλλά και στους Ρομά, παραβιάζοντας ακόμη και τις διατάξεις του άρθρου 16 του ελληνικού συντάγματος, παράγραφος 2 όπου λέει: «Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες»,αλλά και την παράγραφο 4, του ιδίου άρθρου:  « όλοι οι Έλληνες έχουν δικαίωμα δωρεάν παιδείας, σε όλες τις βαθμίδες της, στα κρατικά εκπαιδευτήρια».

Για να κάνετε πιο έγκριτη μάλιστα την ερώτηση σας προς τον Υπουργό Παιδείας & Θρησκευμάτων, Πολιτισμού & Αθλητισμού, αναφέρετε ότι τα ζητήματα εκπαίδευσης της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης ρυθμίζονται από την Συνθήκη της Λοζάνης και συγκεκριμένα από τα άρθρα 40 και 41. Απαράδεκτο για σας , μια Πανεπιστημιακό και ιστορικό μάλιστα, γιατί κάνετε ένα μεγάλο λάθος, το οποίο δεν ξέρω αν είναι εσκεμμένο ή άγνοιας. Γιατί εάν είχατε διαβάσει την συνθήκη της Λοζάνης τότε θα γνωρίζατε ότι τα άρθρα 40 και 41, δεν αφορούν την  Ελλάδα, αλλά τις υποχρεώσεις της Τουρκίας, έναντι των Τούρκων υπηκόων που δεν είναι μουσουλμάνοι ή   Τουρκικής καταγωγής.

Και επειδή δεν πρέπει απλώς να λέμε κάποια πράγματα, αλλά και να τα αποδεικνύουμε, όπως και το να διαβάζουμε σωστά τις συνθήκες, κυρία Ρεπούση σας παραθέτω τα σχετικά άρθρα:

Άρθρο 37: « Η Τουρκία αναλαμβάνει την υποχρέωσιν όπως και εν τοις άρθροις 38 - 44 περιεχόμεναι διατάξεις αναγνωρισθώσιν ως θεμελιώδεις νόμοι, όπως ουδείς νόμος ή κανονισμός ή επίσημος τις πράξις διατελώσιν εν αντιφάσει ή εν αντιθέσει προς τας διατάξεις ταύτας και όπως ουδείς νόμος ή κανονισμός ή επίσημος τις πράξις κατισχύωσιν αυτών».

Επίσης το άρθρο 40 αναφέρει ακριβώς: «Οι τούρκοι υπήκοοι, οι ανήκοντες εις μη μουσουλμανικάς μειονότητας, θα απολαύωσι “νομικώς” και πραγματικώς της αυτής προστασίας και των αυτών εγγυήσεων ων απολαύουσι και οι λοιποί τούρκοι υπήκοοι, θα έχωσιν ιδίως ίσον δικαίωμα να συνιστώσι, διευθύνωσι και εποπτεύωσιν, ιδίαις δαπάναις, παντός είδους, φιλανθρωπικά, θρησκευτικά ή κοινωφελή ιδρύματα, σχολεία και λοιπά εκπαιδευτήρια μετά του δικαιώματος να ποιώνται ελευθέρως εν αυτοίς χρήσιν της γλώσσης των και να τελώσιν ελευθέρως τα της θρησκείας των».

Και το άρθρο 41: «Εν ταις πόλεσι και περιφερείαις, ένθα διαμένει σημαντική αναλογία υπηκόων, μη μουσουλμάνων η Τουρκική Κυβέρνησις θα παρέχη ως προς την δημοσίαν εκπαίδευσιν, τας προσήκουσας ευκολίας προς εξασφάλισιν της εν τοις δημοτικοίς σχολείοις παροχής εν τη ιδία αυτών γλώσση, της διδασκαλίας εις τα τέκνα των εν λόγω τούρκων υπηκόων. Η διάταξις αύτη δεν κωλύει την Τουρκικήν Κυβέρνησιν να καταστήση υποχρεωτικήν την διδασκαλίαν της τουρκικής γλώσσης εν τοις ειρημένοις σχολείοις. Εν ταις πόλεσι και περιφερείαις, ένθα υπάρχει σημαντική αναλογία τούρκων υπηκόων ανηκόντων εις μη μουσουλμανικάς μειονότητας, θέλει εξασφαλισθή εις τας μειονότητας ταύτας δικαία συμμετοχή εις την διάθεσιν των χρηματικών ποσών, άτινα τυχόν θα εχορηγούντο εκ του δημοσίου χρήματος υπό του προϋπολογισμού του Κράτους ή των δημοτικών και λοιπών προϋπολογισμών επί εκπαιδευτικώ θρησκευτικώ ή φιλανθρωπικώ σκοπώ. Τα ποσά ταύτα θα καταβάλλωνται εις τους αρμοδίους αντιπροσώπους των ενδιαφερομένων καθιδρυμάτων και οργανισμών».

Βλέπετε εσείς κυρία Ρεπούση ν’ αναφέρεται πουθενά μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης σ’ αυτά τα άρθρα;  Υπάρχει όμως παραβίαση της Συνθήκης της Λοζάνης 24/7/1923 και μάλιστα του άρθρου 2 της VI. ΣΥΜΒΑΣΙΣ ΠΕΡΙ ΑΝΤΑΛΛΑΓΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΙΚΩΝ ΠΛΗΘΥΣΜΩΝ ΚΑΙ ΠΡΩΤΌΚΟΛΛΟΝ ΥΠΟΓΡΑΦΕΝΤΑ ΤΗ 30 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1923, γιατί εδώ υπάρχουν μόνο Μουσουλμάνοι κάτοικοι Δυτικής Θράκης και Έλληνες κάτοικοι Κωνσταντινουπόλεως.  Διευκρινίζει μάλιστα ότι: «Θέλουσι θεωρηθή ως Έλληνες κάτοικοι της Κωνσταντινουπόλεως ,πάντες οι Έλληνες οι εγκατεστημένοι ήδη προς της 30ης Οκτωβρίου 1918, εν τη περιφέρεια της Νομαρχίας Κωνσταντινουπόλεως ,ως αύτη καθορίζεται δια του νόμου του 1912.

 Θέλουσι θεωρηθή ως μουσουλμάνοι κάτοικοι της Δυτικής Θράκης , πάντες οι Μουσουλμάνοι οι εγκατεστημένοι εν τη περιοχή ανατολικώς της μεθορίουγραμμής της καθορισθείσης τω1913 δια της Συνθήκης του Βουκουρεστίου».  Άρα κυρία Ρεπούση, πως εμείς σαν κράτος επιβάλαμε σε μη Τούρκους, την υποχρεωτική  εκμάθηση της τουρκικής γλώσσας;

Όσον αφορά το Ελληνοτουρκικό Μορφωτικό Πρωτόκολλο του 1968, θα έπρεπε εσείς και το κόμμα σας να το καταγγείλετε ότι παραβιάζει ακριβώς τα συνταγματικά δικαιώματα των Πομάκων και των Ρομά, υποχρεώνοντας τους με το ζόρι ουσιαστικά, εφόσον δεν έχουν την δυνατότητα της επιλογής κανονικού δημόσιου σχολείου όπου τα μαθήματα να γίνονται στην ελληνική, επίσημη γλώσσα του κράτους τους. Το Ελληνικό κράτος θα έπρεπε να το είχαν ακόμη εγκαλέσει και οι ίδιοι οι Πομάκοι και οι Ρομά, γιατί δεν τους δίνει την δυνατότητα να κάνουν μαθήματα στην μητρική τους γλώσσα όπως προβλέπει το Μορφωτικό Πρωτόκολλο, στο οποίο έχει υποχρέωση η Ελλάδα να κάνει μειονοτικά σχολεία στα οποία κάποια μαθήματα θα διδάσκονται στην Ελληνική γλώσσα και κάποια στην Μητρική γλώσσα (άρθρο 1 και παράγραφοι α και β του Πρωτοκόλλου). Μητρική γλώσσα κυρία Ρεπούση των Πομάκων δεν είναι τα τουρκικά, αλλά τα πομακικά που ανήκουν στις σλάβικες γλώσσες και διαλέκτους.  Ακόμη και στην ίδια την Τουρκία, ο δήμαρχος του Κιουπλού, που είναι τουρκικός δήμος κοντά στα ελληνοτουρκικά σύνορα  σε δηλώσεις ζητά την διδασκαλία της μητρικής του γλώσσας, λέγοντας : "Σε άλλες περιοχές θα γίνει διδασκαλία σε άλλες μητρικές γλώσσες. Αν και η μητρική γλώσσα των νέων στο Κιουπλού είναι τα Πομακικά, αυτά έχουν ξεχασθεί. Θέλουμε και εμείς διδασκαλία της μητρικής μας γλώσσας". 

Το πρόβλημα που αναφέρεστε στην επιστολή σας, για την εγγραφή των παιδιών της μειονότητας στα Δημοτικά Σχολεία, δεν έπρεπε να υπάρχει, για τον απλούστατο λόγο ότι υπάρχουν νηπιαγωγεία σε όλα τα χωριά της ορεινής περιοχής, μάλιστα σε μεγάλα χωριά όπως ο Κένταυρος υπάρχουν δύο. Άρα δεν υπάρχει πρόβλημα και δεν χρειάζεται εγκύκλιος από κανένα. Εκτός αν εσείς νομίζεται ότι εργάζεστε υπέρ της εκπαίδευσης των μουσουλμανοπαίδων όταν δικαιώνετε αυτούς που παρανομούν και αυτούς που τους ωθούν στην παρανομία!!!

Όσον αφορά την δεύτερη ερώτηση σας κυρία Ρεπούση που αφορά την ένταξη της μητρικής γλώσσας  στα ήδη υπάρχοντα δημόσια νηπιαγωγεία, τι ακριβώς ζητάτε;  Όταν μιλάτε για δίγλωσσα νηπιαγωγεία για ποιες γλώσσες μιλάτε κυρία Ρεπούση;  Γιατί δίγλωσσα είναι και τα Δημοτικά σχολεία με δεύτερη γλώσσα τα τουρκικά.  Ε λοιπόν κυρία Ρεπούση συμφωνούμε απόλυτα μαζί σας, να μπουν στα νηπιαγωγεία οι μητρικές γλώσσες των παιδιών, αλλά ταυτόχρονα  ν’ αφαιρεθεί άμεσα η τουρκική γλώσσα από τα μειονοτικά σχολεία στα Πομακοχώρια και στους Ρομά και να μπουν ειδικά μαθήματα γλώσσας για την μητρική τους γλώσσα, γιατί πρέπει επιτέλους το ελληνικό κράτος  να λειτουργήσει ως οφείλει υπέρ των δικαιωμάτων των πολιτών του, όπως ορίζει το σύνταγμα μας και να τελειώσουν πλέον τα εκλογικά παιχνίδια εις βάρος των παιδιών αυτών και της περιοχής μας γενικότερα.

Κυρία Ρεπούση γνωρίζετε άλλη χώρα της Ευρώπης όπου  στα δημόσια σχολεία τα παιδιά διδάσκονται τα μαθήματα τους σε άλλη γλώσσα, εκτός από την επίσημη του κράτους; Χωρίζονται σ’ αυτές τις χώρες τα παιδιά ανάλογα με την εθνικότητα, την θρησκεία, ή την μητρική τους γλώσσα; Επιτέλους ας  λειτουργήσουμε κι εμείς, αναγνωρίζοντας το δικαίωμα σ’ αυτά τα παιδιά να μάθουν σωστά την γλώσσα του κράτους τους. Κι ας πάψουμε πλέον σαν κράτος να βγάζουμε καιροσκοπικούς νόμους που διαχωρίζουν τους Έλληνες και δημιουργούν αδικίες εις βάρος της νεολαίας μας.

Κλείνοντας για να προλάβω τυχόν αμφιβολίες και αντιρρήσεις σας,  γιατί είμαι τεχνοκράτης και όχι φιλόλογος ή ιστορικός σας επισυνάπτω ένα παλαιότερο άρθρο του φίλου Δρ.  Νίκου Λυγερού όπου αναλύει το άρθρο 40 της συνθήκης της Λοζάνης.

Ελένη Χατζηγεωργίου

Τοπογράφος Μηχανικός &

Πολιτικός Μηχανικός

Ανάλυση του άρθρου 40 του τμήματος Ε΄της Συνθήκης της Λωζάννης 

Ν. Λυγερός

 Άρθρον 40: Οι Τούρκοι υπήκοοι, οι ανήκοντες εις μη μουσουλμανικάς μειονότητας, θα απολαύωσι «νομικώς» και πραγματικώς της αυτής προστασίας και των αυτών εγγυήσεων ων απολαύουσι και οι λοιποί Τούρκοι υπήκοοι. Θα έχωσιν ιδίως ίσον δικαίωμα να συνιστώσιν, διευθύνωσιν και εποπτεύωσιν, ιδίαις δαπάναις, παντός είδους φιλανθρωπικά, θρησκευτικά ή κοινωφελή ιδρύματα, σχολεία και λοιπά εκπαιδευτήρια, μετά του δικαιώματος να ποιώνται ελευθέρως εν αυτοίς χρήσιν της γλώσσης των και να τελώσιν ελευθέρως τα της θρησκείας των. 

Το άρθρο 40 εξηγεί την ισοδυναμία των μουσουλμάνων και μη μουσουλμάνων Τούρκων υπηκόων. Οι διευκρινίσεις που προσθέτει, αντί να ενισχύουν αυτήν την ισοδυναμία και να τη χαρακτηρίζουν, στην ουσία την αμφισβητούν έμμεσα διότι την περιορίζουν σε συγκεκριμένες περιπτώσεις. Επιπλέον, οι μεταρρυθμίσεις του τουρκικού δικαίου που έγιναν το 1936, το 1974 και το 1996 περιόρισαν όλο και πιο πολύ την αξία του άρθρου 40. Ειδικά η αναδρομική εφαρμογή του νόμου του 1974 επέτρεψε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων να καταδικάσει την Τουρκία για παράβαση του πρώτου άρθρου του πρώτου πρωτοκόλλου της Σύμβασης του Συμβουλίου της Ευρώπης. Ενώ βλέπουμε ότι το άρθρο 40 αναφέρεται συγκεκριμένα στα φιλανθρωπικά, θρησκευτικά ή κοινωφελή ιδρύματα. Όσον αφορά στα σχολεία και στα εκπαιδευτήρια, το άρθρο είναι ξεκάθαρο για την ελευθερία γλώσσας. Όπως ξέρουμε όμως, η πραγματικότητα και η ιστορία είναι εντελώς διαφορετικές. Αυτό αποδεικνύεται από τα προβλήματα λειτουργίας των εκπαιδευτικών κέντρων της Κωνσταντινούπολης. Και τα προβλήματα γίνονται ακόμα δυσκολότερα όταν εμπλέκονται τα θρησκευτικά. Εδώ η αδιαλλαξία της τουρκικής πλευράς μετατρέπει το άρθρο 40 της Συνθήκης της Λωζάννης σε αφηρημένη ουτοπία. Συνοπτικά, το άρθρο 40 δεν εκφράζει δικαιώματα, αλλά ελπίδες που δεν υλοποιήθηκαν ποτέ. Το ίδιο συνέβη και με τη Συνθήκη της Γ΄ Βιέννης. Διαχρονικά, το άρθρο 40 δεν έπαιξε κανέναν ουσιαστικό ρόλο διότι η ελληνική πλευρά πάντα θεώρησε ότι ήταν αυτονόητο. Η πραγματικότητα της Συνθήκης της Λωζάννης δίνει πολλά σημεία, και ισχυρά μάλιστα, που θα μπορούσαμε να διεκδικήσουμε δυναμικά σε μία νέα στρατηγική που ενσωματώνει ευρωπαϊκά δεδομένα. Δεν αρκεί πια να φωνάζουμε παθητικά το δίκιο μας. Πρέπει να χρησιμοποιούμε εύστοχα διεθνείς συμβάσεις για να αποδείξουμε ότι οι διεκδικήσεις μας είναι βάσιμες και νόμιμες. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ανήκει και η χρήση του άρθρου 40, το οποίο εμπεριέχει ουσιαστικά κατηγορίες εναντίον της εσωτερικής πολιτικής της Τουρκίας. Με άλλα λόγια, αυτό το άρθρο 40 είναι απαραίτητο για να αποδείξουμε ότι η εσωτερική πολιτική της Τουρκίας ταυτίζεται με την εξωτερική. Διότι η Τουρκία ως κράτος δεν έχει εσωτερικό. Κάθε σημείο της ανήκει μόνο και μόνο στα σύνορα. Και αυτή η ιδιόμορφη τοπολογία της, εξηγεί την όλη της πολιτική εναντίον του ξένου στοιχείου.