(το παρόν αποτελεί σταχυολογήματα άρθρου του κ. Τάσου Μηνά Ηλιαδάκη που δημοσιεύθηκε στις 25/1/2010 στην καθημερινή πρωινή εφημερίδα της Κρήτης Η ΠΑΤΡΙΣ).
Α. ΤΟ ΔΑΝΕΙΟ
Το Βερολίνο προκειμένου να αντιμετωπίσει τους στρατιωτικούς και στρατηγικούς του στόχους στην ευρύτερη ελληνική περιοχή, Λιβύη-Μ.Ανατολή-Βαλκάνια, είχε υποχρεώσει την Ελλάδα να κεφαλαιοδοτεί και να συντηρεί τα στρατεύματα που στάθμευαν σ' αυτήν και είχαν πεδίο δράσης την ευρύτερη περιοχή της.Αυτά ήταν υπερπολλαπλάσια από εκείνα των στρατευμάτων κατοχής.Επιπλέον η Ελλάδα ανεφοδίαζε με τρόφιμα το μέτωπο της Λιβύης. Στόχος των στρατευμάτων αυτών ήταν τα πετρέλαια της Λιβύης-Μ. Ανατολής και η ενίσχυση της άμυνας των Βαλκανίων.Από τα τελευταία εξασφάλιζε στην πολεμική του βιομηχανία το 20% τουαντιμονίου, το 50% των ορυκτελαίων, το 60% του βωξίτη και το100% του νικελίου.
Παράλληλα ο Μουσολίνι όπως και ο Γερμανός πληρεξούσιος για τηνΕλλάδα, Γκύντερ Αλτενμπουργκ πίεζαν το Βερολίνο να μειώσει τα έξοδακατοχής για την Ελλάδα.Το πρόβλημα των μοναδικά υπέρογκων δαπανών κατοχής συνόδευε η"παντός αγαθού" λεηλασία του τόπου, φυσικό επακόλουθο της οποίαςήταν ο λιμός. Ο Αλτενμπουργκ από τις πρώτες ημέρες προειδοποιούσετο Βερολίνο για τον επερχόμενο υποσιτισμό.Παράλληλα ο εκπρόσωπος του Βατικανού, νούτσιος Α. Ρονκάλι, ομετέπειτα πάπας Ιωάννης ΚΓ', μετά από έρευνές του, διαπίστωνετριπλασιασμό των θανάτων σε Αθήνα-Πειραιά λόγω λιμού τον χειμώνα1941-42 και ο Γκαίμπελς σημείωνε στο ημερολόγιό του, ".... η πείνα(στην Ελλάδα) έχει καταστεί ενδημική νόσος. Στους δρόμους της Αθήναςοι άνθρωποι πεθαίνουν κατά χιλιάδες από εξάντληση".
Για την αντιμετώπιση του προβλήματος οι Δυνάμεις Κατοχής, τονΟκτώβριο του 1941, θα στείλουν στην Ελλάδα οικονομικούςτεχνοκράτες, δίχως όμως κάποιο αποτέλεσμα. Στη συνέχεια το πρόβλημαθα απασχολήσει και θα λάβει οξύτατη μορφή στην ιταλογερμανικήΔημοσιονομική Συνδιάσκεψη εμπειρογνωμόνων, από Ιανουάριο μέχριΜάρτιο του 1942 στη Ρώμη.Η γερμανική επιμονή για υψηλή κεφαλαιοδότηση από την Ελλάδαοδηγούσε σε αδιέξοδο τη Διάσκεψη. Τότε ο Ιταλός τραπεζίτης καιοικονομικός πληρεξούσιος της Ιταλίας στην Ελλάδα, Ντ'Αγκοστίνι, θαπροτείνει τη λύση του δανείου.
Δηλαδή οι πέρα από τις δαπάνες κατοχής αναλήψεις να χρεώνονται απότην Ελλάδα ως δάνειο προς την Γερμανία και την Ιταλία.
Β. ΤΟ ΔΑΝΕΙΟ
Η σχετική δανειακή συμφωνία θα υπογραφεί στις 14.3.1942 από τουςπληρεξούσιους της Γερμανίας και της Ιταλίας στην Ελλάδα, αντίστοιχαΆλτενμπουργκ και Γκίτζι.Η Ελλάδα δεν είχε προσκληθεί και δεν ήταν παρούσα. Στην Ελλάδα τηνανακοίνωσε μετά από εννιά μέρες ο Άλτενμπουργκ με την ρηματικήδιακοίνωση 160/23.3.1942 και ο Γκίτζι με το σημείωμά τουΝο4/6406/461/23. 3.1942.Σύμφωνα μ'αυτήν: Η ελληνική κυβέρνηση υποχρεούται κατά μήνα να καταβάλλει έξοδακατοχής 1,5 δισ. δρχ. (άρθρο 2). Οι αναλήψεις από την Τράπεζα της Ελλάδος (στο εξής ΤΕ), άνω τουποσού αυτού θα χρεώνονται στις κυβερνήσεις της Γερμανίας και τηςΙταλίας ως άτοκο, σε δραχμές δάνειο της Ελλάδας προς αυτές (άρθρο 3). Η επιστροφή του δανείου θα γινόταν αργότερα (αρθ. 4). Η συμφωνία είχε αναδρομική ισχύ από 1.1.1942 (άρθρ. 5).Η δανειακή σύμβαση αποτελούσε μια συμφωνία μεταξύ Γερμανίας καιΙταλίας που επιβαλλόταν στην Ελλάδα υποχρεωτικά εκτελεστή(αναγκαστική). Οι δανειακές αναλήψεις θα είχαν την μορφή μηνιαίωνπροκαταβολών, το ύψος και η διάρκεια των οποίων δεν προσδιοριζόταν.Επίσης δεν προσδιοριζόταν πότε θα άρχιζε η εξόφληση του, ενώπροσδιοριζόταν ότι ήταν άτοκο και σε δραχμές.Με το εμπιστευτικό έγγραφο 409/2.4.1942 ο Έλληνας υπουργόςΟικονομικών έδινε εντολή στην ΤΕ να συμμορφωθεί με τη ρηματικήδιακοίνωση του Αλτενμπουργκ και να αρχίσει να καταβάλει τις δανειακέςπροκαταβολές.Την αρχική αυτή αναγκαστική σύμβαση ακολούθησαν τρειςτροποποιήσεις με κοινή βούληση των συμβαλλομένων. Αυτέςμετατρέπουν την αρχική αναγκαστική σύμβαση σε συμβατική.
Δηλαδή το δάνειο παύει να είναι αναγκαστικό και μεταπίπτει σε κοινόσυμβατικό δάνειο. Με την πρώτη τροποποίηση (2.12.1942) ορίζεται ότιτα δανειακά ποσά είναι αναπροσαρμοζόμενα και θα αρχίσουν ναεπιστρέφονται από τον Απρίλιο του 1943 (άρθρο β, παράγραφοι 2 και 3).Μάλιστα κατέβαλαν και δύο εξοφλητικές δόσεις του δανείου και στησυνέχεια σταμάτησαν την επιστροφή του, οπότε μεταπίπτει σε έντοκολόγω υπερημερίας. Δηλαδή το δάνειο είχε μετατραπεί σε σταθερούνομίσματος και έντοκο.Το ύψος του δανείου κατά την ΤΕ ανέρχεται (δίχως τους τόκους) σε227.940.201 εκ. δολ. το 1944 και κατά τον Αλτενμπουργκ 400 εκ.μετακατοχικά μάρκα. Με τις αναπροσαρμογές και τους τόκους ανέρχεταισε κάποιες δεκάδες δισ. ευρώ.Επομένως το κατοχικό δάνειο είναι συμβατικό και όχι αναγκαστικό,σταθερού νομίσματος και από τον Απρίλιο του 1943 έντοκο. Αποτελείσυμβατική υποχρέωση της Γερμανίας έναντι της Ελλάδας και όχιεπανορθωτική. Ως τέτοια δεν εντάσσεται στη συμφωνία του Λονδίνου1953 που αναστέλλει την καταβολή των επανορθώσεων καιαποζημιώσεων.
Γ. Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΔΑΝΕΙΟΥ
Η Ελλάδα στη διάσκεψη των επανορθώσεων του 1945, στη διάσκεψητων Παρισίων το 1946 και στη διάσκεψη των ΥΠΕΞ των τεσσάρων Μεγάλων Δυνάμεων το Νοέμβριο του 1947, διαχώρισε το κατοχικό δάνειο από τιςεπανορθώσεις και ζητούσε την επιστροφή του.Η Ελλάδα ουδέποτε έπαψε να διεκδικεί το κατοχικό δάνειο . Το 1964 με τον Αγγελόπουλο, ως εκπρόσωπο της ελληνικής κυβέρνησης. Το 1965 με τον Α. Παπανδρέου. Στις ελληνογερμανικές συνομιλίες στην Αθήνα το 1966.Τότε η Γερμανία πρόβαλε τον ισχυρισμό ότι του δανείου είχε παραιτηθείεγγράφως ο Κ. Καραμανλής. Στη συνέχεια το μετέτρεψε σε προφορικήπαραίτηση Καραμανλή, πράγμα που διέψευσε ο Κ. Καραμανλής. Τέλος μετη ρηματική της διακοίνωση στις 31.3.1967, η Γερμανία δεχόταν ότιδεν υπήρξε παραίτηση Καραμανλή.
Το 1974 το ανακίνησε ο Ζολώτας. Στις 18.4.1991 το έθεσε ανεπίσημα και προφορικά ο τότε ΥΠΕΞ Α. Σαμαράς στο Γερμανό ομόλογό του. Στις 14.11.1995 το έθεσε η Ελλάδα με ρηματική διακοίνωση.Η Γερμανία σταθερά το απορρίπτει, με τα επιχειρήματα: Το δάνειο εντάσσεται στη συμφωνία του Λονδίνου. Από το δάνειο παραιτήθηκε ο Κ. Καραμανλής. Το επανέλαβε και μετά το1990 παρά τη ρηματική διακοίνωση του Μαρτίου 1967. Ύστερα από 50 χρόνια δεν μπορεί να εγείρονται τέτοιες απαιτήσεις. (ΗΕλλάδα το διεκδικεί από το 1945).Το μόνο που δηλώνουν αυτά τα επιχειρήματα είναι έλλειψηεπιχειρημάτων. Μετά την ενοποίηση της Γερμανίας το 1990 έχει εκλείψεικαι το τυπικό επιχείρημα που θα μπορούσε να προβληθεί, εκείνο τουχωρισμού της Γερμανίας.Επομένως είναι άμεσα διεκδικήσιμο και πολιτικά και συμβατικά (νομικά).
Η Γερμανία δεν πρέπει να ξεχνά ότι η γερμανική κατοχή είναι υπόλογοςγια το οικονομικό ελληνικό ολοκαύτωμα της περιόδου 1940-44.Ενδεικτικά και μόνο είναι υπόλογος για το ότι στην Ελλάδα οπληθωρισμός αυξήθηκε 15,3 εκατομμύρια φορές και ότι μόνο τηνΕλλάδα υποχρέωσε η τότε Γερμανία να της καταβάλει πολεμικέςαποζημιώσεις.Για την επανόρθωση η Ελλάδα θα χρειαζόταν 33 φορές το εθνικόεισόδημα του 1946. Αυτό μετακατοχικά η Ελλάδα θα το αναζητούσεστον εξωτερικό δανεισμό.Από την άλλη πλευρά αυτή που αμφισβητεί και αρνείται την επιστροφήτου κατοχικού δανείου είναι η μετά το 1990 ενωμένη και δημοκρατικήΓερμανία. Αυτή όμως η συμπεριφορά, εκτός των άλλων, πλήττει βάναυσατα μετακατοχικά φιλογερμανικά αισθήματα, όπως τα χαρακτήρισε οκαγκελάριος Κολ, του ελληνικού λαού και γι' αυτό ακέραια την ευθύνηφέρει η γερμανική κυβέρνηση.
Του Τάσου Μηνά Ηλιαδάκη**
Ο Τάσος Μ. Ηλιαδάκης είναι Μαθηματικός, Πολιτειολόγος, Δρ. Κοινωνιολογίας, καθηγητής Σχολής Εθνικής Ασφάλειας. Μέλος της Ελληνικής Επιτροπής στη διεθνή Συνδιάσκεψη για το χρυσό των Ναζί στο Λονδίνο το 1997, εισηγητής στην ελληνογερμανική διάσκεψη Δελφών το 1996 και στην Πανελλήνια Συνδιάσκεψη Αλεξανδρούπολης το 2005 για το Δημόσιο Χρέος.
Προσωπικές σημειώσεις :
Οποιαδήποτε ομοιότητα μεταξύ :
· Του Γερμανού πληρεξουσίου (1941) για την Ελλάδα Άλτενμπουργκ και των κ.κ. Ράϊχενμπαχ και Φούχτερ (2012) είναι … καθαρά συμπτωματική
· Του ότι τον Οκτώβριο του ’41 είχαν σταλεί … οικονομικοί τεχνοκράτες στην Ελλάδα (οι οποίοι δεν έκαναν τίποτε) με την σημερινή … οικονομική εποπτεία στη χώρα μας, είναι … επίσης συμπτωματική
· Του ότι το 1991 ο κ. Α. Σαμαράς είχε θέσει ΑΝΕΠΙΣΗΜΑ το θέμα των επανορθώσεων – αποζημιώσεων στον γερμανό ομόλογό του και έκτοτε … το ξέχασε, είναι επίσης συμπτωματικό.
Το κίνημα των Ανεξάρτητων Ελλήνων και ο πρόεδρός του Πάνος Καμμένος, θα κάνουν πράξη την έντονη επιθυμία σύσσωμου του ελληνικού έθνους για την διεκδίκηση κάθε επανόρθωσης - αποζημίωσης (οικονομική, ηθική ή άλλη) από την Ομόσπονδη Γερμανία.
Δεν θα σταματήσουμε πουθενά, όταν γνωρίζουμε ότι υποστηρίζουμε το δίκαιο της Ελλάδας.
Δεν θα φυσθούμε κόπων και βασάνων μέχρι την οριστική δικαίωση της χώρας μας, μέχρι να εισπράξουμε και το τελευταίο λεπτό του ευρώ από όσα μας οφείλουν, όσοι μας τα οφείλουν.
Στις 17 Ιουνίου αποφασίζουμε για την τύχη της χώρας μας για τις επόμενες δεκαετίες
Το οφείλουμε στα παιδιά μας
Το οφείλουμε στην Ελλάδα.
Για την αντιγραφή του άρθρου (εκτός των σημειώσεων του τέλους) :
Γεώργιος Α. Τσακίρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια, σκέψεις, απόψεις και άρθρα, πολιτικού, και όχι μόνο, περιεχομένου. Παρακαλώ θερμά, σε περίπτωση σχολίων να αποφεύγετε τη χρήση βωμολοχιών ή άλλων προσβλητικών παρατηρήσεων